ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ

Στις 23, 29 και 31 Αυγούστου και 2, 6, 8 και 14 Σεπτεμβρίου θα πραγματοποιηθούν οι επτά συναντήσεις των δυο ηγετών, Νίκου Αναστασιάδη και Μουσταφά Ακιντζί, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «κρίσιμες».

Και όχι αδίκως, μιας και οι διαπραγματεύσεις στο κυπριακό έφτασαν σε τέτοιο σημείο, όπου οι επτά συναντήσεις, αρχής γενομένης την ερχόμενη Τετάρτη (23/8), εκ των πραγμάτων θεωρούνται καταλυτικής σημασίας. Θα αποτελέσουν μια ισχυρή ένδειξη ως προς το που πάμε. Κατά πόσο δηλαδή θα μπορέσει να εξευρεθεί μια Λύση ή όχι. Θα διαφανεί εάν θα βρεθούμε σε μια τελική ευθεία, διάρκειας μερικών εβδομάδων, και μετέπειτα να καθοριστούν οι ημερομηνίες διεξαγωγής των δημοψηφισμάτων.

Αισιόδοξα ακούγονται όλα αυτά, και όντως θα ήταν αρκετά αισιόδοξα τα πράγματα εάν η κατάσταση στην Τουρκία δεν ήταν αυτή που είναι σήμερα, με ένα πρόσφατο αποτυχημένο πραξικόπημα και με τον Ταγίπ Ερντογάν να απειλεί θεούς και δαίμονες…

Μια κατάσταση, η οποία ωθεί την Τουρκική Ηγεσία να αναζητεί νίκες ή κινήσεις που να παρουσιάζονται τουλάχιστον στο εσωτερικό ως τέτοιες. Και σίγουρα, μια Λύση στο Κυπριακό, χωρίς την διατήρηση των επεμβατικών, εγγυητικών δικαιωμάτων της Άγκυρας στην Κύπρο, είναι αμφίβολο εάν μπορεί να παρουσιαστεί ως τέτοια. Από την άλλη υπάρχει και η άλλη ανάγνωση ότι ο Ταγίπ Ερντογάν θέλοντας να αποδείξει στη Διεθνή Κοινότητα και στην Δύση ότι παραμένει ακόμη «ένας σοβαρός παίχτης» στην περιοχή, ίσως και να «τολμήσει» την λύση στο κυπριακό, ως «απόδειξη σοβαρότητας και σταθερότητας».

Ας δούμε όμως και μια φορά όλα αυτά τα του κυπριακού εκτός των πλαισίων των πολιτικών και διπλωματικών λόγων, ώστε να μην μπλεκόμαστε σε θολά και γεμάτα κουρνιαχτό τοπία. 

Απλά και λιτά: Για να υπάρξει Λύση στο κυπριακό, η Άγκυρα πρέπει να είναι έτοιμη να παραδώσει την Κύπρο. Αυτή είναι η πεμπτουσία του κυπριακού. Λύση με λόγο και ρόλο της Τουρκίας στην Κύπρο, δεν πρόκειται να γίνει αποδεχτή. Όχι μόνο από τους πολίτες της Κύπρου. Αλλά και από την διεθνή κοινότητα. Ούτε η Μεγάλη Βρετανία, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε το Ισραήλ, ούτε η Ρωσία επιθυμούν να δουν μια Τουρκία να έχει και λόγο και ρόλο στην Κύπρο –νομιμοποιημένο και επικυρωμένο μάλιστα δια του λαού- προεκτείνοντας την σφαίρα επιρροής της περαιτέρω εντός της Ανατολικής Μεσογείου.

Η απορία που ενδεχομένως να εγείρεται –και ευλόγως- είναι πως αφού και τώρα η Άγκυρα έχει λόγο και ρόλο στην Κύπρο και δεν ενοχλεί τους Δυτικούς και άλλους, άρα συνεπώς γιατί να τους ενοχλεί εάν αυτός ο λόγος και ρόλος συνεχιστεί και μετά την λύση. Η απάντηση είναι απλή. Ο λόγος και ο ρόλος της Τουρκίας τώρα στην Κύπρο δεν έχει καμία νομιμοποίηση, και εναπόκειται στους ίδιους τους Δυτικούς να της τον αφαιρούν ή να τον σιγοντάρουν αναλόγως των δικών τους συμφερόντων (είδε πχ αντιδράσεις Άγκυρα για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ ή για τα Οικόπεδα στην κυπριακή ΑΟΖ). Ωστόσο μετά τη λύση, αυτός ο λόγος και ο ρόλος της Άγκυρας (εάν συνεχιστούν οι Εγγυήσεις ή/και οποιαδήποτε άλλη πρόνοια που δίδει λόγο και ρόλο στην Τουρκία), γίνεται και νόμιμος και δεδομένος αλλά και μόνιμος πλέον.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, εάν αυτή η προσπάθεια αποτύχει λόγω της εμμονής της Άγκυρας να διατηρήσει λόγο και ρόλο στην Κυπριακή Δημοκρατία, αντί οι Δυτικοί, η ΕΕ και το ΣΑ του ΟΗΕ να αρχίσουν τις μπούρδες περί τελευταίας ευκαιρίας, να αποφασίσουν -προσπερνώντας την Άγκυρα για το καλώς νοούμενο συμφέρον των πολιτών της ΚΔ και της ευρύτερης περιοχής- την κατάργηση των Εγγυήσεων και πως κανένα λόγο και ρόλο δεν θα έχει η Τουρκία στο νησί*… Και την ίδια ώρα να αποφασιστεί η σύσταση μιας Στρατιωτικής Δύναμης, με Διεθνή Συμμετοχή, η οποία θα διασφαλίζει την ομαλότητα στην μετά-λύση εποχή…     

*Και ας μην λεχθεί ότι μια τέτοια απόφαση και Ψήφισμα θα στερείται νομιμότητας και άλλες μπούρδες. Εδώ για το δήθεν καλώς νοούμενο ευρύτερο συμφέρον –και με τις ευλογίες ή/και την ανοχή του ΟΗΕ- εισβάλλουν καθημερινώς σε διάφορες χώρες…

  (Το άρθρο δημοσιεύτηκε σε Πολίτη και Φιλελεύθερο στις 21/8)