Ο Νίκος Αναστασιάδης αντί να ακούει τις σειρήνες, πρέπει και οφείλει να αντιμετωπίσει τα πράγματα ως Ηγέτης υπέρμαχος της λύσης και όχι ως ένας άλλος «φουστανελλάς»…

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Ας τολμήσουμε να αγγίξουμε ένα θέμα το οποίο κρίνεται ως «υπερευαίσθητο» και η συντριπτική πλειοψηφία της Κοινής Γνώμης εκφράζεται θετικά για τις σχετικές αποφάσεις του Νίκου Αναστασιάδη.

Και αυτό δεν είναι άλλο από την παράνομη ενέργεια της Άγκυρας και των κατεχομένων να διενεργήσουν Έρευνες στα οικόπεδα της Κυπριακής ΑΟΖ, μια πράξη που είχε ως αποτέλεσμα την αναστολή της παρουσίας της δικής μας πλευράς στις διαπραγματεύσεις.

Το πρώτο λοιπόν ερώτημα είναι: Ορθά έπραξε ο Νίκος Αναστασιάδης και ανέστειλε τις διαπραγματεύσεις του κυπριακού;

Εκ πρώτης όψεως και με μια λαϊκίστικη προσέγγιση, προς ικανοποίηση της ταλαιπωρημένης και εξαθλιωμένης Κοινής Γνώμης, ορθά έπραξε, ως Ήρωας, ο Νίκος Αναστασιάδης. «Έδειξε τσαγανό και ‘ταρακούνησε’ την Άγκυρα και τα κατεχόμενα».

Αυτό ήταν λίγο-πολύ το μήνυμα της ενέργειας του Προέδρου. Έτσι νομίζουμε εμείς δηλαδή. Διότι η πραγματικότητα είναι άλλη. Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο ΥΠΕΞ και οι Σύμβουλοι του Προέδρου για το Κυπριακό όφειλαν να δουν την πραγματική διάσταση των πραγμάτων, την πολιτική ανάγνωση των πραγμάτων και όχι την επιδερμική και λαϊκίστικη προσέγγιση των πραγμάτων στον βωμό της ικανοποίησης «της σοφίας» της μάζας. Ρητορικά και μόνο, αλλιώς γιατί να εκλέγουμε Πρόεδρο και να μην επιστρέψουμε στην «Άμεση Δημοκρατία» του Περικλή, Κλεισθένη, Σόλωνα και Εφιάλτη;

Το δεύτερο ερώτημα είναι: Γνωρίζαμε που πηγαίναμε;

Προσεγγίζοντας το όλο θέμα αποκλειστικά και μόνο υπό την πολιτική σφαίρα πραγμάτων, η Κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη, όφειλε να γνωρίζει εκ των προτέρων τα βήματα που θα ακολουθούσε αναλόγως της απόφασης που θα λάμβανε. Και αφού έλαβε την συγκεκριμένη απόφαση –για αναστολή της συμμετοχής στις διαπραγματεύσεις- λογικά θα έπρεπε εκ των προτέρων να είχε έρθει σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το Η.Β. και να λάβει και τις δικές τους απόψεις επί του προκειμένου. Γιατί να τις λάβει; Μα εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που λέμε πως με τη συμβολή των τριών αυτών χωρών θα καμφθεί η αδιαλλαξία της Άγκυρας.

Κάτι που προφανώς δεν έγινε. Γιατί το συμπεραίνουμε αυτό; Μα αν γινόταν προδιαβούλευση θα γνώριζε η Κυβέρνηση πως και οι τρεις παίχτες ήταν εναντίον στην εν λόγω απόφαση. Και εφόσον αυτοί οι 3, στους οποίους εμείς ελπίζουμε, είναι εναντίον, πώς τότε θα μας ωφελήσει πολιτικά αυτή η συγκεκριμένη απόφαση;

Όλα αυτά βεβαίως, κάνουν νόημα, μόνο εάν στόχος μας είναι η λύση-επανένωσης. Εάν στόχος μας είναι η κωλυσιεργία στις συνομιλίες και η μερική ικανοποίηση της εσωτερικής κοινής γνώμης τότε ξεκάθαρα το ανωτέρω σκεπτικό (προδιαβούλευση με τους 3 κτλ) είναι λανθασμένο.

Το τρίτο ερώτημα είναι: Τι καταφέραμε; Τι πετύχαμε με την απόφαση για μη συμμετοχή στις συνομιλίες;

Η απάντηση αυτού του ερωτήματος καταδεικνύει και την παντελώς λανθασμένη απόφαση της Κυβέρνησης. Διότι η απάντηση στο τι καταφέραμε, τι πετύχαμε είναι: Τίποτα!!! Αντιθέτως, η Τουρκία εξέδωσε νέο NAVTEX και το Μπαρμπαρός συνεχίζει να αλωνίζει στην κυπριακή ΑΟΖ. Την ίδια ώρα, οι συνομιλίες σταμάτησαν.

Το τέταρτο ερώτημα είναι: Τι πέτυχε η Άγκυρα με την δική μας ακούσια συμβολή;

Αντίθετα με την ε/κ πλευρά, η οποία πέτυχε ένα Τίποτα, η Άγκυρα πέτυχε, λόγω και της δικής μας αψυχολόγητης απόφασης για διακοπή των συνομιλιών, να έχει τη σιωπηρή στήριξη όλων των δυνάμεων και των πρωταγωνιστών στο κυπριακό αφήνοντάς την ουσιαστικά να προχωρεί σε έρευνες εντός της κυπριακής ΑΟΖ αλλά κυρίως πέτυχε και κάτι, το οποίο ήταν η βασική της επιδίωξη: Να δημιουργήσει Γκρίζες ζώνες εντός της Κυπριακής ΑΟΖ, δηλαδή αμφισβητούμενη πλέον περιοχή. Και ασχέτως το ότι όλοι διατείνονται πως είναι δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να προχωρεί σε έρευνες και στην όποια εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, την ίδια ώρα μας γνέφουν με νόημα πως «η συνεργασία των χωρών της περιοχής είναι επιβεβλημένη». Και ο νοών νοείτω.

Το πέμπτο ερώτημα είναι: Τι δέον γενέσθαι;

Ενόσω η Κυπριακή Κυβέρνηση βαδίζει και πολιτεύεται με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να προχωρήσει σε εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων ΦΑ εντοπιστούν χωρίς την συνολική λύση στο Κυπριακό ή έστω χωρίς μια ειδική συμφωνία με την Άγκυρα/κατεχόμενα στην διαχείριση των Φυσικών Πόρων, η κατάσταση θα διολισθαίνει με απρόβλεπτες συνέπειες (προ 5ετίας ο γράφων σημείωσε πως η εκμετάλλευση του ΦΑ μπορεί να επισυμβεί μόνο υπό δυο προϋποθέσεις: Είτε μέσω μιας ολοκληρωμένης συνεργασίας με το Ισραήλ είτε μέσω λύσης του κυπριακού – Το πρώτο πλέον δεν υφίσταται).

Και αντί ο Νίκος Αναστασιάδης να απειλεί πως δεν θα προσέλθει στις συνομιλίες ενόσω το Μπαρμπαρός βρίσκεται στην κυπριακή ΑΟΖ, θα έπρεπε να έθετε όρο την επίλυση του κυπριακού εντός έξι μηνών. Ουδείς θεωρεί πως το κυπριακό χρειάζεται περισσότερο χρόνο από τους έξι μήνες, εάν οι δυο πλευρές προσέλθουν με πραγματική διάθεση.

Αντί ο Νίκος Αναστασιάδης να ζητά από τις ΗΠΑ την επιστροφή της Αμμοχώστου ως δήθεν «Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», θα έπρεπε να ζητά την συνολική επίλυση του προβλήματος. Διότι ποιος θα σε λάβει σοβαρά υπόψη όταν μετά από 40 χρόνια προβλήματος, εσύ αντί να ζητάς την οριστική και συνολική λύση του προβλήματος ζητάς δήθεν επιστροφή μιας πόλης ως ένδειξη καλής θέλησης; (αλήθεια ο Κασουλίδης δεν ήταν κοινωνός μειδιάματος –όχι αρχαϊκού αλλά ειρωνικού- από πλευράς των διπλωματών μπροστά στις τόσες εκτός τόπου και χρόνου αποφάσεις που λαμβάνουμε ως ε/κ πλευρά στα του κυπριακού;)

Και είναι για να διερωτάται κανείς. Θέλουμε όντως λύση επανένωσης; Ή μήπως οδηγούμε τα πράγματα ώστε η διχοτόμηση να είναι πλέον η μοναδική διέξοδος;

Εν κατακλείδι, ο Ηγέτης οφείλει να ηγείται και όχι να καθοδηγείται από τις ορέξεις του όχλου. Και τούτο όφειλε και οφείλει να πράξει ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος πρέπει να ξαναβρεί τον παλιό χαμένο του εαυτό…

Να σταματήσει να παράγει το Τίποτα και να αρχίσει να παράγει πολιτική. Να προχωρήσει μπροστά διότι εάν νομίζοντας πως θα πετύχει την επανεκλογή του μέσα από λαϊκίστικες προσεγγίσεις, πλανάται πλάνην οικτράν.

Η επανεκλογή, εάν συμβεί, θα συμβεί μόνο εάν τολμήσει… Σε όλα.