Ουδέποτε ο Δημήτρης Χριστόφιας είπε πως δεν ξέρει που είναι το Μαρί. Πρόκειται για Μύθο που καλλιεργήθηκε κυρίως μέσα στα social media…

η πεμπτουσία του όλου δράματος
από το Μαρί ποια είναι;
Ότι θρηνήσαμε λόγω ασχετοσύνης των κρατικών υπηρεσιών
και λόγω ιδεολογικής εμμονής της κρατικής ηγεσίας.

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
«Μα είπε πως δεν ξέρει που είναι το Μαρί», αναφώνησε κάποιος μέσα στο Newsroom, ακούγοντας τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια.

Η οργή, η αγανάκτηση, η θλίψη, όλο αυτό το κράμα ισχυρών συναισθημάτων που μας κυρίευαν όλους τότε –άλλους λίγο και άλλους πολύ- συνέβαλαν στην δημιουργία μύθων και κυρίως υπερβολών.

Μύθος: Ο Χριστόφιας δεν ξέρει που είναι το Μαρί. Ουδέποτε ο Δημήτρης Χριστόφιας είπε πως δεν ξέρει που είναι το Μαρί. Το τι πραγματικά ο τότε Πρόεδρος είπε και εννοούσε, ήταν πως ο ίδιος δεν συνειδητοποίησε την εγγύτητα μεταξύ Μαρί – Βασιλικού σε συνδυασμό με ένα ενδεχόμενο ατύχημα στη Ναυτική Βάση. Και δεν νομίζω, σε αυτό να έχει άδικο.

Αν θυμάστε όμως, τότε η φράση «Δεν ξέρει που είναι το Μαρί», κυκλοφόρησε και διαδόθηκε σαν αστραπή σε κάθε γωνιά της Κύπρου. Εν μέρει δικαιολογημένα…

Βεβαίως το θέμα μας δεν είναι αυτή καθαυτή η φράση του Δημήτρη Χριστόφια, αλλά το πώς τότε λειτουργήσαμε ως Κοινωνία, ως ΜΜΕ και ευρύτερα ως πολίτες ο κάθε ένας ανεξάρτητα.

Τρία χρόνια μετά θα επιμένω στην αρχική μου τοποθέτηση, την οποία διατύπωσα και τότε μέσα από σχετικό άρθρο (τότε στην Καθημερινή Κύπρου), ότι το μεγαλύτερο λάθος του Δημήτρη Χριστόφια δεν ήταν τόσο η αμέλεια ως προς την αποτροπή της έκρηξης, αλλά η διαχείριση της κατάστασης ακριβώς μετά την έκρηξη στο Μαρί.
Τα ΜΜΕ διαδραμάτισαν τον ρόλο τους τότε στο Μαρί
ή τελικά παρασύρθηκαν και αυτά
στο ρεύμα των πολιτών μέσω των SocialMedia
σε μια πορεία χωρίς δεοντολογία,
αντικειμενικότητα και σοβαρότητα;
Εξαφανίστηκε και όταν αποφάσισε να τοποθετηθεί έμπλεξε μέσα στο όλο θέμα «πραξικοπήματα» και άλλα συνθήματα σε μια ολοφάνερη προσπάθεια συσπείρωσης των ΑΚΕΛικών γύρω από το πρόσωπό του, προς αναχαίτιση της απέραντης οργής της πλειοψηφίας αν όχι όλων των πολιτών.

Ο Δημήτρης Χριστόφιας, αντί να δράσει, απαιτώντας ΑΜΕΣΩΣ έρευνα, αντί να βγάλει σε διαθεσιμότητα ΑΜΕΣΩΣ όσους εμπλέκονταν άμεσα ή έμμεσα, αντί να διώξει ΑΜΕΣΩΣ όλους τους εμπλεκόμενους με το θέμα Υπουργούς, κρύφτηκε, και εμφανίστηκε μετά για να μας πει για το πραξικόπημα!!!…

Αν όμως έκανε τα πιο πάνω ΑΜΕΣΩΣ, θα εμφανιζόταν (η τότε αντιπολίτευση ή όποιος άλλος προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί πολιτικά το θέμα εις βάρος του Δημήτρη Χριστόφια) ως ο «αδίσταχτος κανίβαλος που εκμεταλλευόμενος τον πόνο και τον χαμό 13 προσώπων προσπαθεί να ‘ρίξει’ τον Πρόεδρο, ο οποίος επέδειξε αποφασιστικότητα και πυγμή».

Όπως και να έχουν τα πράγματα, το Μαρί τελείωσε. Καταγράφτηκε στην Ιστορία και η σημερινή ηγεσία του τόπου, αντί να μας υπενθυμίζει εμμέσως πλην σαφώς την «ασήκωτη αμέλεια» του τότε Προέδρου, θα ήταν καλύτερα να παραδειγματιζόταν από τα τότε γεγονότα…

Άλλωστε εάν ο Νίκος Αναστασιάδης και η σημερινή ηγεσία θεωρούν πως ο Δημήτρης Χριστόφιας θα πρέπει να δικαστεί για την τότε τραγωδία, στο χέρι τους είναι… το «Πόρισμα Πολυβίου» είναι εκεί…
μέσω των SocialMedia, η ενημέρωση
μπορεί με μεγάλη ευκολία να μετατραπεί
σε παραπληροφόρηση, προπαγάνδα
με μεγάλη δόση λαϊκισμού
και ενίοτε λάσπης.
Δύο είναι λοιπόν τα διδάγματα από την τραγωδία στο Μαρί: Αλλά για να μπορέσουμε να τα αντιληφθούμε αυτά πρέπει να γίνουν τρεις παραδοχές:

1. Ότι ο Χριστόφιας φέρει ευθύνη αλλά ΔΕΝ είναι δολοφόνος.
2. Βαρύτατη ευθύνη φέρουν οι Υπηρεσίες του Κράτους, οι οποίες αποδείχτηκαν ΑΣΧΕΤΕΣ.
3. Από πλευράς Κοινωνίας υπήρξαν (και υπάρχουν) ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΕΣ προσεγγίσεις σε βαθμό απίστευτης «καφενολογίας».

Εάν αποδεχόμαστε τις πιο πάνω τρεις παραδοχές, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε και τα δυο διδάγματα από το Μαρί:

Α. Το πρώτο αφορά την εκάστοτε κυβέρνηση.
Ότι με «μπαλώματα» και με ερασιτεχνισμούς, είναι πιθανότερο να βρεθείς εκτεθειμένος παρά κερδισμένος. Έστω και εάν εφήμερα απολαμβάνεις καρπούς «επιτυχιών».

Για παράδειγμα, η επιπολαιότητα που επιδείχτηκε από την ΕΦ και τους «εμπειρογνώμονες» της ΕΦ και όλων των τμημάτων που ασχολήθηκαν με το θέμα στο Μαρί μαζί με την μονοδιάστατη προσέγγιση στον εκ των προτέρων πολιτικό χειρισμό του όλου ζητήματος, μας έφεραν μπροστά σε μια τραγωδία.

Δηλαδή, από τη μια η ασχετοσύνη των δήθεν ειδικών και από την άλλη η μη ευέλικτη αλλά δογματική προσέγγιση της κυβέρνησης Χριστόφια, αποτέλεσαν το φονικό κοκτέιλ που οδήγησε στην καταστροφή. Και αυτό αποτελεί πάθημα, που πρέπει να μας γίνει μάθημα.

Η κρατική μηχανή πρέπει να αποτελείται από πραγματικά ειδικούς στον τομέα τους και το σύστημα ανέλιξης και προαγωγής αν δεν είναι το δικαιότερο, δεν πειράζει, αλλά πειράζει εάν δεν αποκλείει και δεν εξαιρεί τους ανίδεους, ευθυνόφοβους και άσχετους.

Επιπλέον η πολιτική ηγεσία πρέπει να είναι απαλλαγμένη από ιδεολογικές εμμονές και αγκυλώσεις. Πρέπει να είναι ευέλικτη και να αναπροσαρμόζεται με τα δεδομένα και όχι να θεωρεί πως τα δεδομένα πρέπει να δημιουργούνται βάσει των δικών της αντιλήψεων.

Διότι, προσέξετε, η πεμπτουσία του όλου δράματος από το Μαρί ποια είναι; Ότι θρηνήσαμε λόγω ασχετοσύνης των κρατικών υπηρεσιών και λόγω ιδεολογικής εμμονής της κρατικής ηγεσίας.

οι Πολίτες έχουν στην διάθεσή τους πλέον
τα SocialMedia, αλλά πρέπει να είναι
αυστηροί και κριτικοί στις πηγές
ενημέρωσης και πληροφόρησης τους
Β. Το δεύτερο δίδαγμα αφορά την Κοινωνία και τα ΜΜΕ. Κατά το Μαρί επισυνέβησαν δυο αξιοσημείωτα πράγματα από πλευράς Κοινωνίας.

Οι πολίτες εξέπεμψαν απίστευτο μένος κατά της πολιτικής ηγεσίας του τόπου. Ενδεχομένως τα συσσωρευμένα παράπονα, προβλήματα έφτασαν τότε με την τραγωδία στην κορύφωση τους και οι πολίτες ξέσπασαν.

Το δεύτερο είναι πως για πρώτη φορά στην Κύπρο λειτούργησαν σε τόσο βαθμό μεταξύ των πολιτών και διαμορφώθηκε ένα κλίμα ή καλύτερα ένα κύμα μέσω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (SocialMedia) όπως Facebook και Twitter. Τα παραδοσιακά ΜΜΕ «πιάστηκαν» εξ’ απροόπτου και απλώς ακολούθησαν το ρεύμα, το οποίο δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους πολίτες μέσα από τα SocialMedia.

Τρία χρόνια μετά, εξετάζοντας τις τότε συνθήκες με πιο ήρεμο τρόπο και προσέγγιση, γίνεται αντιληπτό πως:

– Οι Πολίτες μέσω των SocialMedia μπορούν να ενεργοποιηθούν από μόνοι τους, αλλά την ίδια ώρα με μεγάλη πιθανότητα να παραπληροφορηθούν ή/και να τεθούν υπό τις «οδηγίες» «Ομάδων», «Groups», «ατόμων», χωρίς ξεκάθαρες προθέσεις, στόχους και επιδιώξεις.

– Μέσω των SocialMedia η ενημέρωση μπορεί με μεγάλη ευκολία να μετατραπεί σε παραπληροφόρηση, προπαγάνδα με μεγάλη δόση λαϊκισμού και ενίοτε λάσπης.

Συνεπώς και εν κατακλείδι, το δίδαγμα για την Κοινωνία από το Μαρί είναι πως οι Πολίτες έχουν στην διάθεσή τους πλέον τα SocialMedia αλλά πρέπει να είναι κριτικοί και αυστηροί στις πηγές ενημέρωσης και πληροφόρησης τους.

Για τα ΜΜΕ το Μαρί αποτελεί σημείο έρευνας και ανασκόπησης κατά πόσο διαδραμάτισαν τον ρόλο που οφείλουν να έχουν ως Μέσα ή εάν τελικά παρασύρθηκαν και τα ίδια από το κύμα των ίδιων των πολιτών μέσα από τα SocialMedia, ένα ρεύμα το οποίο ήταν εκτός κάθε πλαισίου δεοντολογίας, αντικειμενικότητας και σοβαρότητας…