ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Twitter: @tsangarisp
Μάλλον πρέπει να το χωνέψουμε. Ότι η Κύπρος είναι διαφορετική. Είναι αλλιώς. Δεν είναι σαν όλες τις χώρες με τις οποίες θέλουμε να συγκρινόμαστε και δεν είναι σαν όλες τις χώρες με τις οποίες καυχόμαστε ότι είμαστε «ομάδα». 

Μέι και Μέρκελ; Κάνουν ρεσιτάλ εντός και εκτός. Μακρόν; Το ίδιο. Ο άλλος, ο 72χρονος Τραμπ, των ΗΠΑ; Το ίδιο. Κάνουν σχεδόν καθημερινά παρεμβάσεις. Πολιτικές παρεμβάσεις. Κυκλοφορούν. Αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες. Νιώθεις ότι υπάρχουν. Ότι είναι εκεί, κυβερνούν, και ότι έχουν την κατάσταση στα χέρια τους. Υπό έλεγχο ή μη δεν παίζει και ιδιαίτερη σημασία. Πολιτικά, αυτό που μετρά είναι ότι ο ηγέτης, έχει παρουσία. Δίδει την αίσθηση στους πολίτες τους ότι είναι «στις επάλξεις». Λαμβάνει αποφάσεις και κυρίως δείχνει στους πολίτες ότι έχει αντίληψη και συναίσθηση της ευθύνης του, ως Ηγέτης. Ως ο Πρώτος Πολίτης του κράτους του. 

Στην Κύπρο, η κατάσταση είναι κάπως αλλιώς. Ο Πρόεδρος εμφανίζεται σε διάφορες εκδηλώσεις, αναγιγνώσκει την ομιλία του και τέλος. Αν εμείς, ως δημοσιογράφοι τύχει και εντοπίσουμε και καμιά δήθεν είδηση, καλώς. Αν μάλιστα, τύχει και πει και καμιά ατάκα ο Πρόεδρος, τότε γίνεται και viral. Και όλα καλά. 

Ή μήπως δεν είναι όλα καλά; 

Η θητεία του Νίκου Αναστασιάδη, από το 2013, ήταν όντως προβληματική. Άρχισε με το κούρεμα, όπου εκεί «χάσαμε» τον Πρόεδρο από την επικαιρότητα για αρκετούς μήνες. Μετέπειτα ήταν το κυπριακό, το Μπαρμπαρός. Ταυτόχρονα η ανεργία ανέβαινε στα ύψη, μετά είχαμε εκ νέου το κυπριακό και την αποτυχία του Κρανς Μοντανά. Την ίδια ώρα είχαμε την προεκλογική εξαγγελία του ’13 για ένα «σύγχρονο Κράτος» και ότι το μοντέλο του 1960 ως προς την εσωτερική διακυβέρνηση είχε τελειώσει και θα έπρεπε να μεταβούμε, μέσα από μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, σε ένα «σύγχρονο κράτος». Δεν θα αναλύσουμε το προφανές. Το τι έγινε δηλαδή από όλα αυτά και το τι δεν έγινε. Άλλο είναι το σημείο: Ότι ακόμη και στην πρώτη θητεία, ο Νίκος Αναστασιάδης, έδιδε την αίσθηση ότι «απουσίαζε». Ότι απείχε. Ότι «μισο-διοικούσε». 

Είναι λοιπόν γεγονός ότι η πρώτη θητεία του Νίκου Αναστασιάδη ήταν όντως μη φυσιολογική λόγω κυρίως περιστάσεων. Κάτι που οι πολίτες αναγνώρισαν -φάνηκε και από τις εκλογές του 2018 βάσει και των αποτελεσμάτων. Αναγνώρισαν τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούσαν κατά την πρώτη πενταετία και έτσι ανανέωσαν την εντολή στον Νίκο Αναστασιάδη για άλλη μια πενταετία.  

Όμως ο Νίκος Αναστασιάδης συνεχίζει και κατά την δεύτερη πενταετία να δίδει την αίσθηση ότι απουσιάζει. Ότι λείπει. Δίδει την εντύπωση ότι κυβερνούν οι Υπουργοί (πάλι καλά βεβαίως, που στο Υπουργικό Συμβούλιο υπάρχουν και κάποιοι υπουργοί που τρέχουν και «βγάζουν δουλειά»).

Αυτή γενικά η νοοτροπία το «να μην μιλά ο Πρόεδρος» επικρατεί μόνο στην Κύπρο και ακόμη δεν μάθαμε το λόγο. Το να μην μιλάς, όταν είσαι Πρόεδρος, σημαίνει δυο πράγματα: Είτε δεν ξέρεις τι να πεις, είτε δεν έχεις κάτι να πεις. Δεν θεωρώ ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είτε δεν ξέρει τι να πει είτε ότι δεν έχει κάτι να πει. Τουναντίον. Ο Νίκος Αναστασιάδης κατά την πολιτική του ιστορία απέδειξε ότι και έχει να πει κάτι και ξέρει τι να πει και ξέρει και πώς θα το πει. Ωστόσο εδώ και έξι χρόνια είναι σχεδόν εξαφανισμένος (πλην από διάφορα εγκαίνια, παρελάσεις και προγραμματισμένες, τυπικές, στεγνές εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις).
 
Η Μέρκελ για παράδειγμα, πάει 4 φορές την βδομάδα στην Γερμανική Βουλή ή αλλιώς Bundestag (πάει διότι είναι κοινοβουλευτικό σύστημα αλλά άσχετο) και με το που μπαίνει, κάνει δηλώσεις. Με το που βγαίνει το ίδιο. Η Μέι επίσης. Ο Τραμπ, πριν να ανεβεί στο αεροπλάνο κάνει δηλώσεις. Με το που κατεβαίνει από το αεροπλάνο το ίδιο. Βγαίνει να καλωσορίσει καλεσμένο στον Λευκό Οίκο, κάνει δηλώσεις. Άσε που είναι και άριστος χρήστης του twitter και αναστατώνει το παγκόσμιο. Αλλά δεν έχει σημασία, το είπαμε και πιο πάνω, ότι αναστατώνει τον κόσμο. Σημασία έχει ότι μιλά. Και αυτός, και η Μέρκελ, και η Μέι και ο Μακρόν και όλοι οι ηγέτες σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου. Και δεν μιλάνε μόνο για τα δικά τους «εθνικά θέματα», όποια κι αν είναι αυτά. Μιλούν για την πολιτική ΤΟΥΣ, για τις Ενέργειες της Κυβέρνησής ΤΟΥΣ, προασπίζονται τις αποφάσεις ΤΟΥΣ. Οι ίδιοι!!! Πρώτα οι ίδιοι και μετά ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος ή/και ο αρμόδιος υπουργός. 

Ο Πρόεδρος όμως της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι αλλιώς… 

Ο Νίκος Αναστασιάδης διανύει (μάλλον!!!) την τελευταία του θητεία. Ως ΠτΔ μέχρι στιγμής δεν άφησε κάτι πλην του κουρέματος (υπό την επικοινωνιακή άποψη είναι το μόνο γεγονός. Η αναβάθμιση της οικονομίας και η πορεία προς συνθήκες πλήρους απασχόλησης δεν πρόκειται για τελεσίδικα γεγονότα αλλά διαδικασίες εν εξελίξει). Ο Νίκος Αναστασιάδης λοιπόν έχει στη διάθεσή του άλλα 4,5 χρόνια. Θα πρέπει να εμφανιστεί και να διοικήσει. Να προασπιστεί πρώτα αυτός τις πολιτικές του και μετά όλοι οι υπόλοιποι…
(Δημοσιεύτηκε στην Brief.com.cy – 28/10/18)