Το πρόβλημά μας γενικώς είναι τα κόμπλεξ που τεχνηέντως δημιουργήθηκαν και συντηρούνται για ένα και μόνο λόγο: Να δίδουν το δικαίωμα σε πολιτικάντηδες να δουλεύουν τον κόσμο.
ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Twitter: @tsangarisp
Πολλές φωνές για την επέτειο του Ενωτικού Δημοψηφίσματος της 15ης Ιανουαρίου 1950. Υπέρ, κατά και πάει λέγοντας. Επικεντρωνόμενοι πολλοί στην προέλευση της πρότασης για ολιγόλεπτη αναφορά και συζήτηση εντός των Σχολείων του εν λόγω γεγονότος (όπως δηλαδή γίνεται και την 27η Ιανουαρίου κάθε χρόνο στα Σχολεία για την επέτειο του Ολοκαυτώματος), αγνοούν ότι πρόκειται, ναι, για ένα ιστορικό γεγονός, στην ιστορία αυτού του τόπου. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα (ασχέτως αν κάποιος θα μπορούσε να αναφέρει 1002 λόγους και να επιχειρηματολογήσει κατά πόσο η συγκεκριμένη πρόταση στην Ολομέλεια ήταν άστοχη ή όχι την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Για παράδειγμα κάποιος θα μπορούσε να πει: Και καλά τώρα γίναμε περισσότερο Έλληνες; Ή το 2016 που δεν υπήρχε αυτή η ολιγόλεπτη αναφορά στις τάξεις ήμασταν λιγότερο Έλληνες;).
Ωστόσο αυτό, δεν είναι η ουσία. Δεν είναι το σημαντικό. Η πεμπτουσία του ζητήματος είναι άλλη: Ότι από μόνοι μας ως Κοινωνία και ως Πολιτεία επιλέξαμε εδώ και χρόνια την «επιλεκτική καταγραφή και διδασκαλία γεγονότων».
Χάριν παραδείγματος, αναφέρω μόνο πέντε σημεία (από τα πολλά):
- Αντικαταστήσαμε την λέξη ΕΝΩΣΙΣ με την φράση “Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας”, όταν αναφερόμαστε στην ΕΟΚΑ μπας και ακουστεί η λέξη «ΕΝΩΣΙΣ» διότι, σύμφωνα με φωστήρες, αυτή η λέξη «προκαλεί» (αλήθεια, από πότε τα γεγονότα είναι προκλητικά;).
- Επιλέξαμε να προσπερνούμε τα γεγονότα από το 1960 έως 1974 (ή έστω να αναφέρονται τυπικά και επιγραμματικά). Από την Ανεξαρτησία, πεταγόμαστε στο πραξικόπημα και την εισβολή. Τα 14 χρόνια που μεσολάβησαν είναι «σκοτεινά».
- Επιλέξαμε να γιορτάζουμε την Ανεξαρτησία του 1960 αλλά χωρίς και πάλι να λέμε στα παιδιά ότι η Κυπριακή Δημοκρατία πρόκειται για ένα συνεταιρικό κράτος μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων.
- Επιλέξαμε να αντικαταστήσουμε τις λέξεις «Έλληνας» και «Τούρκος» με τις λέξεις «Ελληνοκύπριος» και «Τουρκοκύπριος» χωρίς να λέμε στα παιδιά μας ότι το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν αναφέρεται σε «Ελληνοκύπριους» και «Τουρκοκύπριους» αλλά σε «Έλληνες» και «Τούρκους» και σε «Ελληνική» και «Τουρκική» Κοινότητα.
- Επιλέξαμε να μην διδάσκουμε την Τουρκική Γλώσσα στα Δημοτικά μας μπας και θεωρηθεί αυτός που θα το αποφασίσει «προδότης», παρόλο ότι ζούμε σε ένα κράτος συνεταιρικό (βάσει του Συντάγματος του1960). Αλλά προτιμάμε (ένθεν και ένθεν) οι συνεταίροι στο κράτος να εξηγούνται (;) μέσω μιας τρίτης γλώσσας.
- Τελευταίως άρχισε και πάλι το αναμάσημα της φράσης ότι «το Σύνταγμα του 1960 ήταν δοτό». Ξέρετε γιατί; Και πάλι για σκοπιμότητες. Επειδή δεν μπορούμε να κρύψουμε το Σύνταγμα του 1960 το οποίο λέει ότι η ΚΔ είναι συνεταιρικό κράτος με τους Τούρκους, ούτε μπορούν να κρυφτούν τα ΒΕΤΟ, ούτε οι υπερεξουσίες και τα προνόμια που δόθηκαν τότε στους Τ/κ αλλά την ίδια ώρα αρνούμαστε να τα αποδεχτούμε αρχίσαμε να λέμε περί «δοτού Συντάγματος» μόνο και μόνο για να μην ενοχοποιηθούν αυτοί που τότε υπέγραψαν αυτά τα πράγματα. Δηλαδή εκ μέρους της Ελληνικής Κυπριακής πλευράς ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ’. Αλλά αν αναγνωρίσουμε ότι ο Μακάριος Γ’ έκανε «προδοτικό σφάλμα» πώς θα κατηγορούμε μετά τον Αναστασιάδη και τον όποιο Αναστασιάδη ότι κάνει «προδοτικές υποχωρήσεις»; Αν ο Μακάριος Γ’ είναι ήρωας πώς τότε κάποιος που προσπαθεί στην καλυτέρευση αυτών που υπέγραψε ο Μακάριος Γ’ να είναι «προδότης»; Δεν είναι αντίφαση; Άρα ρίχνουμε ένα «δοτό» και «καθαρίσαμε». (Αν ήταν «δοτό», σημαίνει πως ήταν ανίκανος ο Πολιτικός τότε ηγέτης της Ελληνικής Κυπριακής Πλευράς που το αποδέχτηκε ή που δεν έκανε εκείνους τους πολιτικούς χειρισμούς ώστε να μην βρεθεί μπροστά από ένα «δοτό» Σύνταγμα. Μεγάλη ιστορία βεβαίως που δεν μπορεί να καλυφθεί αποσπασματικά).
Το πρόβλημά μας γενικώς είναι τα κόμπλεξ που τεχνηέντως δημιουργήθηκαν και συντηρούνται για ένα και μόνο λόγο: Να δίδουν το δικαίωμα σε πολιτικάντηδες να δουλεύουν τον κόσμο.
Υγ. Τα ιστορικά γεγονότα δεν πρέπει να μας ενοχλούν. Πρέπει να τα βλέπουμε, να τα αντιμετωπίζουμε και να τα διδάσκουμε. Αν ένα γεγονός ήταν λάθος ή όχι, αυτό θα κριθεί όχι με την απόκρυψή του αλλά με την διδασκαλία του ίδιου του γεγονότος (και δεν αναφέρομαι μόνο στο συγκεκριμένο γεγονός αλλά και σε πολλά άλλα).
Celare Verbum - Politics Blog - Research, Opinions, Comments 