Οι, έστω εξ’ απραξίας, δημιουργοί  της κατάστασης των Οδοφραγμάτων και Τύμπου για να μπορούν σήμερα να γίνονται κατήγοροι, επιβάλλεται πρώτα να πουν mea culpa. Ή όχι;

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ

Όταν στις 23 Απριλίου 2003 αποφάσισε μονομερώς ο μ. Ραούφ Ντενκτάς να προχωρήσει στην «αφοπλιστική» πολιτική κίνηση για διάνοιξη του Οδοφράγματος του Λήδρα Πάλας, διαφάνηκε ο βαθμός ανεπάρκειας της τότε πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου, η οποία βρέθηκε αφενός προ εκπλήξεως και αφετέρου αδύναμη και παντελώς ανήμπορη να αντιμετωπίσει τα νέα δεδομένα.

Διαφάνηκε για ακόμη μια φορά ότι η Τουρκία αλλά και η τ/κ ηγεσία είχαν το πάνω χέρι, όχι μόνο σε επίπεδο ισχύος αλλά και σε επίπεδο «πολιτικής στρατηγικής».

Μετά από τέσσερεις μέρες, στις 27 Απριλίου 2003 δηλαδή, άνοιξαν και τα Οδοφράγματα Περγάμου και Στροβιλιών.

Έτσι, από την πολιτική εκτίμηση του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, μ. Τάσσου Παπαδόπουλου, ότι θα περνούσαν από το Οδόφραγμα «καμιά 200αριά επαναπροσεγγιστές», βρεθήκαμε μπροστά υπό εντελώς νέα δεδομένα και νέες συνθήκες αφού μέσα σε 15 μέρες –από τις 23 Απριλίου 2003- διακινήθηκαν από τα τρία οδοφράγματα 260 χιλιάδες(!) Ελληνοκύπριοι και 90 χιλιάδες(!) Τουρκοκύπριοι.

Η μόνη επίσημη τοποθέτηση εκείνες τις ημέρες, της τότε Κυβέρνησης, ήταν δια μέσου του Κυβερνητικού Εκπροσώπου (Κ. Χρυσοστομίδη) ότι: «η Κυβέρνηση είναι υπέρ της ελεύθερης διακίνησης. Όμως δεν πέφτει το τείχος και δεν έχει επιλυθεί το Κυπριακό ακόμα. Αυτή δεν είναι η βασική μέθοδος επίλυσης του Κυπριακού… δεν είναι σκόπιμο να ενισχύονται οι προσπάθειες του κ. Ντενκτάς για επίδειξη ύπαρξης κυριαρχίας ή χωριστών συνόρων» (23/4/2003).

Για χάριν ιστορίας, αξίζει να αναφερθεί στις 19 Μαΐου 2003 ακολούθησε το άνοιγμα του Οδοφράγματος Αγίου Δομετίου, στις 30 Μαρτίου 2006 άνοιξε και επίσημα το 5^ο Οδόφραγμα, αυτό του Αστρομερίτη, στις 3 Απριλίου 2008 το Οδόφραγμα  της οδού Λήδρας, ενώ στις 14 Οκτωβρίου 2010 άνοιξε και το Οδόφραγμα Λιμνίτη.

Παράλληλα τον Μάιο του 2015 ανακοινώθηκαν συμφωνηθέντα ΜΟΕ μεταξύ των δυο ηγετών, Ν. Αναστασιάδη και Μ. Ακκιντζί μεταξύ των οποίων αφορούσαν και διάνοιξη άλλων δυο Οδοφραγμάτων, ένα στην Δερύνεια και ένα σε Λεύκα-Απλίκι.

Αφού τελειώσαμε με την απαρίθμηση των 7 εν λειτουργία και των 2 υπό ετοιμασία Οδοφραγμάτων ας δούμε μερικές πολιτικές παραμέτρους:

Ένα. Επί Τάσσου Παπαδόπουλου διανοίχτηκαν 5 Οδοφράγματα. Επί Δημήτρη Χριστόφια άλλα δυο. Επί Αναστασιάδη ακόμη κανένα (εκκρεμούν δυο).

Δύο. Μαζί με την θέση της τότε Κυβέρνησης ότι πρέπει να διασφαλίζεται η ελεύθερη διακίνηση σε νόμιμους πολίτες σε όλη την επικράτεια της Κύπρου σε συνάρτηση με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, συμπαρασύρθηκε και η υπόθεση του παράνομου αεροδρομίου Τύμπου, όπου Ευρωπαίοι Πολίτες μπορούν να αφιχθούν μέσω Τύμπου και να διακινούνται ελεύθερα σε όλη την Κύπρο ή ακόμη να αναχωρούν μέσω Τύμπου (μάλιστα τότε οδηγήθηκε και ευρωπαίος πολίτης στο Δικαστήριο λόγω της χρήσης του παράνομου αεροδρομίου Τύμπου και η τότε Κυβέρνηση όχι μόνο έχασε την δίκη αλλά ούτε καν την εφεσίβαλε).

Τρία. Ακριβώς επειδή η πολιτική ηγεσία πριν 13 χρόνια παρέμεινε θεατής και αντί να μετατρέψει την ήττα (το άνοιγμα των οδοφραγμάτων) σε νίκη (μέσω λύσης ή/και άλλων πολιτικών), μας παρέσυρε σε ένα θέατρο του παραλόγου και σε ένα άκρως επικίνδυνο παιχνίδι μετατροπής της de facto διχοτόμησης σε de jure. Και αυτό συμβαίνει σταδιακώς και  καθημερινώς ενόσω το κυπριακό δεν λύεται.

Τέσσερα. Είναι, συνεπώς, παράλογο αν όχι και γελοίο, δυνάμεις που συνέβαλαν με την ανεπαρκή πολιτική τους να φτάσουμε σε αυτό το σημείο που φτάσαμε, να εμφανίζονται σήμερα ως οι «λυτρωτές» και «σωτήρες» αλλά και κατήγοροι της σημερινής κυβέρνησης, η οποία στο κάτω κάτω ενεργεί ως ο κληρονόμος και όχι ο δημιουργός της κατάστασης των Οδοφραγμάτων και του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου. Εκτός και αν είναι έτοιμοι για το mea culpa εκ μέρους των πολιτικών που ακολούθησαν τα κόμματά τους τότε…

Πέμπτο και σημαντικό: Πέραν όμως των πιο πάνω επισημάνσεων, που αφορούν κυρίως το χθες,  το πλέον σημαντικό, για σήμερα, είναι πως θα πρέπει να υπάρξει προβληματισμός σε δυο σημεία:

Α. Τα ΜΟΕ γίνονται για να υπάρξει προετοιμασία για Λύση. Ενόσω όμως η Λύση δεν επιτυγχάνεται, κάποια μετατρέπονται σε τετελεσμένα διχοτομικών συστατικών (πχ Οδοφράγματα).

Β. Πρέπει ή δεν πρέπει να ανοίξουν και άλλα Οδοφράγματα, εκκρεμούσης της Λύσης; Επιπλέον συνυφασμένο ερώτημα με τούτο είναι, και το κατά πόσο, άμα τη λύσει, θα συνεχίσουν να υφίστανται ή όχι τα Οδοφράγματα; Εάν όχι, τότε προς τι η διάνοιξη και άλλων; Εάν ναι, τότε σαφώς δεν μιλάμε για «ελεύθερη και απρόσκοπτη διακίνηση εντός μιας Ομοσπονδίας», αλλά μιλάμε για κάτι άλλο, πέραν της Ομοσπονδίας.

… και ποτέ δεν είναι αργά, εάν κρίνεται σκόπιμο, να αναθεωρηθούν, ακόμη και συμφωνημένα ΜΟΕ.

(Το άρθρο δημοσιεύτηκε και στον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ, 7 Αυγούστου 2016 σελ.8)