Αν η ΕΕ θεωρεί ότι θα πρέπει να υπάρξει ενιαία φορολογία σε όλα τα κράτη μέλη γιατί δεν θεωρεί ότι πρέπει να υπάρξει και πανευρωπαϊκό επίπεδο κατώτατου μισθού και σύνταξης;

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Ο κορνιαχτός από το δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία δεν έχει ακόμη κατακαθίσει. Και συνήθως δεν είναι σοφό να σχολιάζεις ή να προχωράς σε εκτιμήσεις προτού δεις τι πραγματικά συνέβηκε, γιατί συνέβηκε και πως διαμορφώνεται η κατάσταση απ’ εδώ και μπρος.

Ωστόσο σε αυτό το άρθρο δεν θα καταπιαστούμε λεπτομερώς με το Δημοψήφισμα αλλά με μια γενικότερη διαπίστωση. Η οποία εξάγεται και από το αποτέλεσμα του Βρετανικού Δημοψηφίσματος για έξοδο της χώρας από την ΕΕ.

Η διαπίστωση λοιπόν είναι πως η ΕΕ νοσεί. Είναι ξεκάθαρο. Το ξαναγράψαμε και παλαιότερα. Η ΕΕ μετατράπηκε σε ένα υδροκέφαλο πράμα, το οποίο ορίζει, διορίζει, αποφασίζει και διατάζει. Χωρίς να λαμβάνει υπόψη ότι στην αντίπερα όχθη, έχει να κάνει με πολίτες. Με κόσμο.

Δίνει την εντύπωση (για να μην γράψω ότι έτσι είναι) ότι πρόκειται για μια ελιτιστική παρέα, η οποία λειτουργεί με γνώμονα τα συμφέροντα των λόμπι και των πανίσχυρων οικονομικών συμφερόντων παρά για τα συμφέροντα των 507,4 εκατομμυρίων πολιτών της (συμπεριλαμβανομένης και της Βρετανίας, η οποία αριθμεί 64,3εκ).

Ερώτημα: Σε μια ΕΕ, η οποία υποτίθεται παλεύει για τα συμφέροντα των πολιτών της, επιτρέπεται να υπάρχουν πέραν των 120 εκατομμυρίων ανθρώπων που να βρίσκονται στα όρια της φτώχιας και της κοινωνικής εξαθλίωσης; (στοιχεία Κομισιόν). Δηλαδή το 20% περίπου του πληθυσμού της ΕΕ να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση; Ένας στους πέντε ευρωπαίους να κινδυνεύει από φτώχια;

Και άλλο ερώτημα: Το ολικό ονομαστικό ΑΕΠ (βάσει της Eurostat για το 2014) της ΕΕ ήταν 16,303 τρισεκατομμύρια ευρώ. Το δε κατά κεφαλήν εισόδημα ήταν 32.248 ευρώ.  Έγινε ανακατανομή πλούτου; Θα μου πείτε βεβαίως, «ρομαντικά πράματα αυτά». Και βεβαίως δεν εννοώ την λογιστική ανακατανομή αλλά την εφαρμογή πολιτικών που αφενός επιτρέπουν την προώθηση ευκαιριών δραστηριοποίησης προς τους πολίτες και αφετέρου εμμέσως μέσω των μηχανισμών φορολόγησης, κοινωνικό σύστημα, υπηρεσίες, χρηματοοικονομικές πολιτικές, αναδιάρθρωση της πολιτικής ανάπτυξης γης κτλ κτλ. Η ανακατανομή πλούτου δεν είναι αόριστη έννοια. Μα καθόλου αόριστη. Απλώς ως έτσι βολεύει να παρουσιάζεται (για περισσότερα μπορεί κάποιος να μελετήσει ακόμη και την επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται προεκλογικά στις ΗΠΑ προς τούτο το θέμα).

Και ένα τρίτο ερώτημα: Μα καλά εάν η ΕΕ άρχισε συζήτηση για ενιαίο εταιρικό φόρο (παρεμπιπτόντως το μεγαλύτερο πλήγμα για εμάς ως Κύπρος από την απόφαση των Βρετανών για έξοδο από την ΕΕ είναι ότι χάσαμε τον μεγαλύτερο σύμμαχο στο θέμα της ενιαίας εταιρικής φορολογίας), γιατί δεν αρχίζει συζήτηση και για κοινό πανευρωπαϊκό όριο κατώτατου μισθού και σύνταξης; Όχι αναλογικά. Αλλά βάσει του ΑΕΠ της ΕΕ ως ένα και όχι ως 28 διαφορετικά κράτη. Ο λόγος είναι βεβαίως απλός. Η προσπάθεια για ενοποίηση και ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ενώ μεν γίνεται για κάποιους τομείς της οικονομίας, δεν γίνεται για όλους τους τομείς της Οικονομίας (και πάλι το γράψαμε πολλές φορές, ότι η ΕΕ χωρίς πραγματική ενοποίηση θα παραπαίει και θα απομακρύνεται από τους πολίτες).

Δεν θα αναφερθούμε για τα άλλα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΕΕ, όπως η Ενιαία Πολιτική Ασφάλειας κτλ. Απλώς άλλη μια επισήμανση, επί του Μεταναστευτικού: Αναμέναμε δυο χρόνια για να μας πει η ΕΕ κατά πόσο όλοι αυτοί οι άνθρωποι, τα εκατομμύρια ανθρώπων, είναι πρόσφυγες ή μετανάστες ή λαθρομετανάστες. Κατάλαβε κανένας εν τέλει τι είναι; Μας είπαν; Ανέπτυξε η ΕΕ έγκαιρα και αποτελεσματικά ενιαία πολιτική; Και βεβαίως όχι. Μπαλωματική λύση βρήκε, η οποία τέθηκε εν αμφιβόλω πριν καν εφαρμοστεί.

Αν και οι δηλώσεις Ολάντ και Μέρκελ είναι ενθαρρυντικές και στην πραγματικότητα στέλλουν μήνυμα ότι θα αναλάβουν πλέον δράση οι ίδιοι ως οι εκλελεγμένοι και όχι οι «Κομισάριοι», η ΕΕ θα είναι πολύ δύσκολο να βρει τον δρόμο της και να μετουσιωθεί σε αυτό που ίσως ονειροπαρμένα θέλουμε.

Χωρίς πλήρη Ολοκλήρωση, η ΕΕ θα παραπαίει. Και επειδή το άρχειν ήδιστον (κατά τον Αριστοτέλη), οι 28 και τώρα οι 27 δεν πρόκειται να συμφωνήσουν (αν και είναι μάλλον ήδη αργά) κάτι τέτοιο. Στέλλοντας το Δημοψήφισμα στην ιστορία και αναμένοντας το επόμενο…