Οι Συντεχνίες μέσα από τον λαϊκισμό και τα συνθήματα δεν μπορούν να προστατεύσουν πραγματικά τον εργαζόμενο και να υπηρετήσουν τον σκοπό για τον οποίο ιδρύθηκαν… Από την άλλη οι Απεργίες αποτελούν ευκαιρία για εκσυγχρονισμό

 

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΣΑΓΓΑΡΗ

Στοιχειώδης λόγος ύπαρξης των Συνδικάτων / Συντεχνιών είναι, όπως περιγράφει και ο Καρλ Μαρξ (στο βιβλίο του: «Το Κεφάλαιο»), η διαφύλαξη και η προστασία της τιμής της εργατικής δύναμης ώστε να μην πέσει κάτω από την αξία της. Προσέξετε. Έχει σημασία το πώς διατυπώνει ο Καρλ Μαρξ τον λόγο ύπαρξης των Συνδικάτων και θα το δούμε πιο κάτω.

Σε ένα άλλο βιβλίο του ο Καρλ Μαρξ («Η αθλιότητα της φιλοσοφίας» – «The Poverty of Philosophy») γράφει:  «Στην Αγγλία, οι απεργίες δώσανε κανονικά αφορμή για την εφεύρεση και τη χρησιμοποίηση μερικών καινούριων μηχανών… Αν κι οι εργατικές ενώσεις κι οι απεργίες δε θα ‘χαν άλλο αποτέλεσμα απ’ το να ξεσηκώσουν ενάντιά τους τις δυνάμεις του μηχανικού δαιμονίου, ωστόσο, ασκήσανε πάντα τεράστια επίδραση στην ανάπτυξη της βιομηχανίας».

Πάμε τώρα στις πραγματικότητες της Κύπρου. (Αν και η προσγείωση είναι ανώμαλη -από τον Καρλ Μαρξ στις πραγματικότητες της Νήσου των Αγίων- ας την επιτρέψουν οι αναγνώστες, διότι ίσως να εξαχθούν κάποια χρήσιμα ή έστω «χρήσιμα» συμπεράσματα ή έστω χρήσιμα υπό την θεώρηση της αρχής ότι το καθετί έχει τη σημασία του).

Στην Κύπρο λοιπόν, τα Συνδικάτα / Συντεχνίες αντί να πράττουν αυτό που οφείλουν να πράττουν, αντί δηλαδή να είναι οι κέρβεροι κατά της όποιας προσπάθειας μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης, αντί να διαφυλάττουν ώστε η τιμή της εργατικής δύναμης να συνάδει με την αξία της, τι πράττουν; Το αντίθετο. Όχι μόνο απλώς το αντίθετο, αλλά ακριβώς το αντίθετο.

Όπως όλα τα πράγματα σχεδόν στην Κύπρο αποφασίζονται στην ζυγαριά του πρόσκαιρου και του εφήμερου, στην κλίμακα του ευκαιριακού κέρδους και των σύντομων χειροκροτημάτων, έτσι και οι Συντεχνίες.

Έτσι ενεργούσαν ανέκαθεν, οδηγώντας τους εργαζομένους αντί σε νίκες σε ατιμωτικές ήττες, οι οποίες είχαν αποτέλεσμα ακόμη και την απώλεια των θέσεων εργασίας τους.

Αντί να τους διαφυλάττουν, τους εκθέτουν. Διότι ακριβώς παράκουσαν τον «νόμο του Μαρξ» ότι σκοπός τους είναι «η διαφύλαξη της τιμής της εργασίας να μην είναι λιγότερη από την αξία της».

Τα Συνδικάτα και οι Συντεχνίες τι έκαναν; Διέγραψαν από την εξίσωση την πολύ βασική παράμετρο «όχι λιγότερη από την αξία της» και επικεντρώθηκαν στην «διαφύλαξη της τιμής της εργασίας» και πολεμούν δήθεν για την αύξηση κιόλας της τιμής της εργασίας αγνοώντας παντελώς την «αξία» της εργασίας.

Παραδείγματα; Πάρα πολλά.

1/ ΚΥΠΡΙΑΚΕΣ ΑΕΡΟΓΡΑΜΜΕΣ. Τα τερτίπια των Συντεχνιών ώθησαν τελικά την εταιρεία στην πτώχευση διότι ακριβώς η «αξία» της εργασίας δεν είχε καμία σχέση με την τιμή της εργασίας που πλήρωνε ο ιδιοκτήτης (πλήρωνε δηλαδή το πολλαπλάσιο της αξίας της τιμής της εργασίας).

2/ ΠΑΣΥΔΥ. Αντί να επιδιώκει τον εκσυγχρονισμό στην Δημόσια Υπηρεσία, την εναλλαξιμότητα, την κινητικότητα, την διασύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα, την κατάργηση της αρχαιότητας για τις προαγωγές, συστατικά που ωθούν στην εξίσωση «όσο καλύτερος υπάλληλος, τόσο καλύτερα αμείβεσαι» και συνάδει απόλυτα με το «μισθός = αξία εργασίας», συντηρούσε για δεκαετίες ένα σύστημα που ήταν εκκολαπτήριο μετριότητας και ζαμανφουτισμού και όπου ο μισθός ήταν υπερβολικά υψηλός εν συγκρίσει με την αξία της εργασίας.

3/ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ. Αντί η Συντεχνία των Αστυνομικών να διεκδικήσει τα δικαιώματα των μελών της ως «Σώμα Ασφαλείας», προτίμησε να ενταχθεί –άκουσον άκουσον- στην ΠΑΣΥΔΥ. Να μετατρέψει δηλαδή τους Αστυνομικούς, από μέλη Σώματος Ασφαλείας σε Δημόσιους Υπάλληλους. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι ως «Σώμα Ασφαλείας» έχεις και πρέπει να έχεις και εάν δεν έχεις να διεκδικήσεις να έχεις περισσότερα δικαιώματα και ωφελήματα από ένα δημόσιο υπάλληλο. Για 1002 λόγους, οι οποίοι είναι τόσο προφανείς που δεν χρειάζονται ανάλυση. Εδώ βλέπουμε και αντίστροφο παράδειγμα της «αξίας» εργασίας, η οποία πιθανότατα δεν αποζημιώνεται στην σωστή τιμή της.

4/ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ: Αντί οι Συντεχνίες να πρωτοστατήσουν στην κατάργηση της λίστας διοριστέων, να φωνάζουν για την εφαρμογή συστήματος αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, να διεκδικούν συνεχή κατάρτιση και εκπαίδευση των υφιστάμενων εκπαιδευτικών, να έχουν την απαίτηση από τα μέλη της για άριστα αποτελέσματα και να προσφέρουν υψηλότατου επιπέδου παιδεία στα παιδιά μας, συμβάλλουν στην διατήρηση ενός μπακαλίστικου συστήματος παιδείας το οποίο δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τα φροντιστήρια, απόδειξη δηλαδή ότι η «αξία» της εργασίας δεν συνάδει με την τιμή που πληρώνεται η εν λόγω εργασία.

5/ ΚΡΑΤΟΣ – ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ – ΕΡΓΑΤΕΣ Ακόμη και στον τομέα αυτό, στην εργοδότηση αλλοδαπών εργατών, ξέρετε τι συμβαίνει; Γνωρίζετε ότι εάν ένας εργοδότης εγγράψει τον αλλοδαπό εργάτη του σε συντεχνία, δικαιούται να πληρώνει σχεδόν 50% λιγότερα για τον μισθό του εργάτη; Ξέρετε ότι ένας εργοδότης υποχρεούται να δίνει μισθό περίπου 800ευρώ τον μήνα σε ένα εργάτη που δεν είναι γραμμένος σε συντεχνία, αλλά εάν ο εργάτης είναι εγγεγραμμένος σε συντεχνία τότε ο εργοδότης μπορεί να τον πληρώνει 450ευρώ τον μήνα; Κουφό ε; Πάμε στην φόρμουλα Μαρξ. Τι αλλάζει στην εργασία δηλαδή ενός εργάτη εάν είναι ή δεν είναι εγγεγραμμένος σε Συντεχνία ώστε να αλλάζει και ο μισθός; Τίποτα. Άλλη μια σκόπιμη στρέβλωση του Συστήματος προς συμφέρον κάποιων (πασιφανές ποιων).

Είδαμε λοιπόν, πως οι Συντεχνίες αντί να διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού την ισορροπία μεταξύ «αξίας» και «τιμής» εργασίας, λειτουργούν με άλλα κριτήρια. Άλλες σκοπιμότητες. Και συνεπώς με μαθηματική ακρίβεια, δεν έχουν καμία πιθανότητα να προστατέψουν τους εργαζόμενους. Τουναντίον τους σέρνουν καθημερινώς σε χειρότερη θέση.

Για τις απεργίες, θα σημειωθεί μόνο, ότι καμιά φορά οι απεργίες είναι αναγκαίες για τον εκσυγχρονισμό. Διότι η απεργία φανερώνει και τις αδυναμίες του συστήματος. Όπως τότε στην Αγγλία οι απεργίες ώθησαν σε καινοτόμες ιδέες και ανακαλύψεις, έτσι και στην Κύπρο έστω και διστακτικά υποχρεώνεται το κράτος να προχωρήσει σε αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και εκσυχγρονισμό.

Η Κυβέρνηση Χριστόφια για παράδειγμα ρύθμισε την απεργία στους Ελεγκτές Εναέριας Κυκλοφορίας.

Τώρα μπορεί να ρυθμιστεί η απεργία και στα Νοσοκομεία ή/και στα Λιμάνια. Ή μπορεί να ανοίξει μια νέα εποχή συνεργασίας Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα στον τομέα της Υγείας. Μια συνεργασία, η οποία ενδεχομένως να αποδειχτεί και πολύ ορθή ενόψει και της εφαρμογή του ΓΕΣΥ.

Συντεχνίες και Απεργίες λοιπόν. Κατάρα και ευλογία…