Δυο – τρία ερωτήματα, των οποίων τις απαντήσεις τα κόμματα δεν τολμούν να μας τις πουν… 

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Το 2004 ένα από τα κυρίαρχα ερωτήματα προ αλλά και μετά του τότε τραγικότατου Δημοψηφίσματος, ήταν κατά πόσο η Τουρκία θα τιμούσε την υπογραφή της και εάν όχι, τότε ποιος θα προστάτευε το νέο κράτος και την εφαρμογή της λύσης. Τα ερωτήματα προχωρούσαν και ένα βήμα παραπέρα (με πηγή τους τον ίδιο τον τότε Πρόεδρο της ΚΔ, μ. Τάσσο Παπαδόπουλο) πως κανείς δεν θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι η Τουρκία θα επέστρεφε τα εδάφη που συμφωνήθηκαν στο Ελληνοκυπριακό Κρατίδιο και μάλιστα το μέγα επιχείρημα ήταν «σε μια τέτοια περίπτωση, ποιος θα την υποχρεώσει να το πράξει».

Στην Κύπρο μας αρέσει πολύ η θεωρητικολογία. Αν προσέξετε, ουδέποτε βάζουμε τα δεδομένα κάτω, ουδέποτε είμαστε πρακτικοί και ουδέποτε εντοπίζουμε εφαρμόσιμες και άμεσες λύσεις σε ένα πρόβλημα. Στο οποιοδήποτε πρόβλημα. Από το μικρότερο, στο μεγαλύτερο.

Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με τις εγγυήσεις σε περίπτωση λύσης. Αίφνης ξέσπασε μια συζήτηση κατά πόσο θα πρέπει να εγγυηθεί την όποια λύση το ΝΑΤΟ ή χώρες μέλη του ΝΑΤΟ.

Για το ΑΚΕΛ αυτό σημαίνει καταψήφιση του όποιου Σχεδίου Λύσης, μας είπαν. Για το ΔΗΚΟ το ίδιο. Για τον Γιώργο Λιλλήκα και τους Οικολόγους το ίδιο.

Αλλά, το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι τα εξής:

1/ Μας είπαν ποτέ κατά πόσο θέλουν να υπάρχει κάποιος που θα εγγυηθεί την εφαρμογή της λύσης;

2/ Εάν δεν θέλουν, τότε όλα καλά και η συζήτηση τελειώνει.

3/ Εάν θέλουν όμως, τότε εγείρονται άλλα πρακτικά ζητήματα.
Α/ Ποιον θέλουν; Τον ΟΗΕ; Το Συμβούλιο Ασφαλείας; Εάν ναι, τότε και πάλι δεν υπάρχει θέμα προς συζήτησης

Β/ Εάν όμως δεν θέλουν τον ΟΗΕ και το ΣΑ (διότι το 2004 διακωμωδούσαν το ρόλο των Ειρηνευτών ότι δηλαδή δεν θα μπορούσαν να εγγυηθούν την εφαρμογή της λύσης), σημαίνει πρέπει να βρούμε κάποιο που θα εγγυηθεί την εφαρμογή της λύσης. Ποιον; Την ΕΕ; Μια Ευρωπαϊκή Στρατιωτική Δύναμη, η οποία να εγγυηθεί την εφαρμογή της λύσης;

Γ/ Αλλά βλέπετε προκύπτουν και πάλι θέματα (ακόμη και εάν η ΕΕ αποδεχτεί κάτι τέτοιο, αφού ως γνωστό η ΕΕ δεν έχει Στρατιωτικό Σώμα/Τμήμα κτλ). Αλλά ας θεωρήσουμε ότι η ΕΕ αποδέχεται κάτι τέτοιο. Και πάλι έχουμε θέμα. Διότι από ποιες χώρες της ΕΕ θα αποτελείται η Στρατιωτική Εποπτική Δύναμη; Αφού δεν θέλουμε εγγυήσεις ούτε από χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ και ως γνωστό οι μόνες χώρες που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ στην ΕΕ είναι οι Σουηδία, Αυστρία, Φινλανδία, Ιρλανδία και Μάλτα.

Η κουβέντα μας θα μπορούσε να προχωρεί και να προχωρεί. Αλλά βλέπετε τα πιο πάνω είναι απλά ερωτήματα, τα οποία αγγίζουν πολύ πρακτικά τα πράγματα και βεβαίως οι απαντήσεις των πιο πάνω δίνουν πολύ συγκεκριμένες και προπάντων ξεκάθαρες θέσεις. Τις οποίες λογικά θα έπρεπε να είχαν τα κόμματα, ώστε να καταλαβαίνουμε και τι θέλουν και τι επιδιώκουν και κυρίως για ποιο λόγο υπάρχουν…

Αντ’ αυτού, θεωρητικολογούμε, πιθανολογούμε και εικοτολογούμε… Έτσι απλά για να έχουμε να λέμε κάτι. Ουδέποτε δεν είμαστε πρακτικοί και κυρίως συγκεκριμένοι… Εκτός τελικά και αν δεν βολεύει…

Υγ. Η αοριστολογία είναι καταφύγιο των πολιτικάντηδων… Άλλο ένα παράδειγμα είναι οι αφοριστικές θέσεις για την ενδεχόμενη λύση και τον ρόλο των τ/κ στο νέο κράτος, αγνοώντας εσκεμμένα και αποφεύγοντας να υπενθυμίσουμε στους πολίτες τι δικαιώματα και τι ρόλο είχαν οι τ/κ στην Κυπριακή Δημοκρατία βάσει του Συντάγματος του 1960

Twitter: @tsangarisp