Για να αντιληφθούμε τον βαθμό της αφέλειας ή βλακείας μας (ο κάθε ένας μπορεί να το πάρει όπως θέλει) θεωρήσαμε ότι νικήσαμε αφήνοντας παγωμένα 8 ενταξιακά κεφάλαια της Τουρκίας μέχρι να λυθεί το κυπριακό.

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ 
Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω κατά μια και πλέον 10ετία, θα αντικρίσεις μια διαφορετική Κύπρο. Ένα νησί, με τους κατοίκους του να ζουν πλουσιοπάροχα. Να υπάρχουν λεφτά παντού. Οι μπίζνες να εμφανίζονται από το πουθενά, οι μισθοί να τυγχάνουν αυξήσεις την μια μετά την άλλη… Οι τράπεζες να πλημμυρίζουν από καταθέσεις και με πάσα ευκολία να διαθέτουν τα λεφτά στην αγορά, μέσω δανεισμού, έστω και με τσουχτερά επιτόκια. Οι πολίτες ζούσαν σε μια νιρβάνα καλοπέρασης, η οποία γέννησε την υπεροψία και ενίσχυσε τον αρχοντοχωριατισμό…

Η τάση αυτή, είχε αντίκτυπο σε όλες τις σκέψεις και κινήσεις, είτε των ατόμων ξεχωριστά και κατ’ επέκταση της Κοινωνίας είτε των πολιτικών και ευρύτερα της ηγεσίας του τόπου.

Η νιρβάνα των χρυσών χρόνων 1995-2008 μας δημιούργησε τόσες πολλές ψευδαισθήσεις που δύσκολα αντιλαμβανόμασταν την πραγματικότητα. Δύσκολα μπορούσαμε να εκτιμούσαμε τις πραγματικές δυνατότητες μας και την πραγματική ισχύ μας, ως άτομα ο κάθε ένας ξεχωριστά αλλά και ως Κράτος.

Οι βλακείες που έγιναν από τον κάθε ένα προσωπικά (όπως εάν ο κάθε ένας μας νόμιζε πως ήταν η διάνοια στα χρηματοοικονομικά και επένδυε σε μετοχές ασχέτως υπόβαθρου ή εάν νομίζαμε πως γίναμε σούπερ ντιβέλοπερ ή εάν με μισθό 500λίρες κτίζαμε σπίτι μισό εκατομμύριο ή εάν από μαγαζάτορας γινόμασταν μεγαλοεπιχειρηματίας με αλυσίδες καταστημάτων) δεν είναι το θέμα του άρθρου.

Το θέμα μας είναι άλλο. Η υπεροπτική πολιτική που ακολουθήσαμε ως κράτος. Γενικά και ευρύτερα επί όλων των ζητημάτων αλλά κυρίως επί του κυπριακού.

Για παράδειγμα τότε δεν θέλαμε να είχαμε τίποτα να κάνουμε με τους «οπισθοδρομικούς»,  «τίτσιρους» και «απένταρους» τουρκοκύπριους. Η πολιτική ηγεσία τότε μάλιστα, ο μ. Τάσσος Παπαδόπουλος, καλλιεργούσε αυτά τα αισθήματα και αυτή την προσέγγιση ότι δηλαδή με την λύση του κυπριακού θα βρισκόμασταν, εμείς οι Πλούσιοι και Εύποροι Ελληνοκύπριοι, να πληρώνουμε για να περνούν καλά και οι Τουρκοκύπριοι. «Για να γίνουν σαν εμάς».

Ακόμη, θεωρήσαμε ότι εντασσόμενοι στην ΕΕ, «θα βάλουμε στην γωνιά την Τουρκία», όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο τότε Πρόεδρος. Σε τόση αφασία ζούσαμε που δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τις πραγματικότητες από τις φαντασιώσεις.

Για να αντιληφθούμε τον βαθμό της αφέλειας ή βλακείας μας (ο κάθε ένας μπορεί να το πάρει όπως θέλει) θεωρήσαμε ότι νικήσαμε αφήνοντας παγωμένα 8 ενταξιακά κεφάλαια της Τουρκίας μέχρι να λυθεί το κυπριακό. Ο πολιτικός μας ερασιτεχνισμός ήταν σε τόσο μεγάλο σημείο που τα πλέον βασικά ενταξιακά κεφάλαια της Τουρκίας που είχαν άμεση σχέση με την επίλυση του Κυπριακού, τα αφήσαμε για το τέλος της πορείας της Άγκυρας προς την ΕΕ!!! Αλλά φωνάζαμε: «Είδατε; Νενικήκαμεν» (βεβαίως ο μ. Τάσσος Παπαδόπουλος δεν ήταν ούτε βλάκας ούτε και ερασιτέχνης. Απλούστατα έσπρωξε την επίλυση του κυπριακού σε βάθος χρόνου, όσο πάει και όσο γίνεται. Διότι εάν ήθελε τότε την επίτευξη λύσης θα ζητούσε το αντίστροφο από την ΕΕ. Ότι δηλαδή θα ανοίξουν όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια της Τουρκίας, μόλις συμφωνήσουμε σε αυτά τα 8 Κεφάλαια που είχαν άμεση σχέση με το Κυπριακό. Με λίγα λόγια δεν θα ζητούσε το πάγωμα των 8 αλλά των υπολοίπων).

Ακόμη, ήμασταν τόσο τυφλοί, που θεωρούσαμε τις περιουσίες μας στα κατεχόμενα άνευ πραγματικής αξίας, και αναφωνούσαμε «σιγά να μην θέλω ομόλογα που θα τα εξαργυρώσω σε 5 χρόνια (το 2009 δηλαδή, σήμερα έχουμε 2015). Άστα εκεί που είναι και δεν θέλω τίποτε».

Αυτή ήταν η Νιρβάνα εκείνων των χρόνων.

Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν.

Χαιρόμαστε επειδή αυξήθηκαν οι θέσεις εργασίας των 500ευρώ.

Σήμερα, θεωρούμε επίτευγμα ως πολιτεία που πετύχαμε την έστω και κατ’ ελάχιστον προστασία των υπό πτώχευση συμπολιτών μας. Των Αφερέγγυων δηλαδή. Όπου υπολογίζουμε πως τα «Λογικά Έξοδα Διαβίωσης» μιας τριμελούς Οικογένειας (με δυο ενήλικες και ένα ανήλικο παιδί) δικαιούται να ξοδεύει μέχρι και 1.320,48ευρώ το μήνα και εάν έχει εισοδήματα πέραν αυτού του ποσού πρέπει να πηγαίνουν στις τράπεζες και στις δόσεις. Να ξεπληρώσει δηλαδή τις βλακείες (τις δικές του αλλά πρωτίστως της Πολιτείας) των ετών της Νιρβάνας που περιγράψαμε πιο πάνω.

Σήμερα χαιρόμαστε, επειδή έχουμε έστω και ένα κομμάτι γης στα κατεχόμενα, το εκτιμούμε και το υπολογίζουμε.

Σήμερα, είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε πως τα όσα μας έλεγαν τότε (η πολιτική ηγεσία) επρόκειτο για έπεα πτερόεντα. Πως το ΟΧΙ του τότε δεν ήταν και τόσο αυθεντικό από όλους. Κάποιοι προφανώς προτιμούσαν την συνέχιση της Νιρβάνας για το δικό τους καλό…

Σήμερα λοιπόν, πιο σοφοί απ’ ότι την δεκαετία του 2000, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στον Νίκο Αναστασιάδη, ότι θα πετύχει λύση, η οποία να ικανοποιεί τους Ελληνοκύπριους, μια λύση χωρίς οδοφράγματα και κυρίως μια λύση, η οποία να μας οδηγεί σε νέους δρόμους και θα θέτει τέρμα στον μικρόκοσμο και θα προδιαγράφει την Κύπρο του 2050. Και οφείλει ο ΠτΔ να το πράξει. Αυτή είναι η εντολή του και καμία άλλη..

Twitter: @tsangarisp