Δεν θέλουμε Οδοφράγματα, Θέλουμε Λύση – Ο Νίκος Αναστασιάδης θα έπρεπε να συζητεί με ποιο τρόπο θα καταργούνταν τα Οδοφράγματα όταν έρθει η Λύση και όχι να αποφασίζει την διάνοιξη και άλλων… Εκτός και αν ξέρει πως οριστική Λύση δεν θα υπάρξει ή εκτός και αν ξέρει πως ακόμη και με την Λύση, τα Οδοφράγματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Όμως, ούτε το ένα ούτε το άλλο, αποτελούν επιλογή…  

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Ταξιδεύοντας από την Σαξωνία και περνώντας στο Βραδεμβούργο με προορισμό το Βερολίνο και διασχίζοντας δηλαδή τρία κρατίδια της Ομόσπονδης Γερμανίας δεν θυμάμαι να συνάντησα Οδοφράγματα… Ούτε καν ταξιδεύοντας –και πάλι οδικώς- από Γερμανία σε Ολλανδία (δεν θυμάμαι ακριβώς αν ήταν μέσω του αυτοκινητοδρόμου Ε30 ή του Ε233). Στην δε διαδρομή Παρίσι – Βερολίνο –και πάλι οδικώς- τα σύνορα Γερμανίας – Γαλλίας σου υπενθύμιζαν την αλλαγή χώρας με τις Αρχές Ασφαλείας να σταματούν δειγματοληπτικά τα αυτοκίνητα για έλεγχο.

Αυτή είναι η Ευρώπη του 2015. Ή καλύτερα; Αυτή ήταν η Ευρώπη από το 1995 και σήμερα τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί ακόμη περισσότερο.

Καταργούμε τα σύνορα. Δεν δημιουργούμε. Αυτή είναι η φιλοσοφία και η προσέγγιση. Αυτή είναι πεμπτουσία της Ευρώπης άλλωστε. Αυτό είναι το νέο γίγνεσθαι, αυτή είναι η βασική επιδίωξη. Την κατάργηση των Συνόρων, τον περιορισμό των Εθνών, και την διαχείριση τους από ένα σοβαρό κέντρο λήψης αποφάσεων αφού τα έθνη δεν είναι τίποτα άλλο από τεχνητές ορολογίες, και τα οποία αποτελούσαν την αμέσως επόμενη φάση / εξέλιξη της νομαδικής ζωής, μόλις έγινε κατανοητό από τους λαούς ότι «πέτυχαν» μια περιοχή, η οποία θα μπορούσε να τους παρέχει επαρκή τροφή ολόχρονα. Και ήταν φυσικό και αναμενόμενο, την περιοχή αυτή να την υπερασπιστούν δημιουργώντας έτσι και τα πρώτα σύνορα.

Η κατάργηση συνόρων δεν είναι όμως μόνο απαίτηση της από πολλούς λανθασμένα επικαλούμενης «νεοταξικής καπιταλιστικής ελίτ». Πρόκειται και για μια βασική αρχή του Μαρξισμού, ασχέτως εάν αυτή η φιλοσοφία –ο Διεθνισμός- άρχιζε από μια εντελώς διαφορετική αφετηρία και άλλη προσέγγιση. Η κατάληξη παρέμενε η ίδια. Η οποία ήταν η ένωση λαών και όχι η διχοτόμηση λαών.

Για να φτάσουμε όμως και στο δια ταύτα, στην Κύπρο του 2015 ακόμη συζητούμε κατά πόσο θα επανενώσουμε μια περιοχή συνολικής έκτασης μόλις 9.251 τετραγωνικών χιλιομέτρων με μόλις 1εκ κατοίκους. Συζητούμε για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι και για το ποιος θα κατοικεί που, και εάν θα εφαρμοστούν τα στοιχειώδη βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και οι βασικές αρχές της ΕΕ. Εδώ και 41 χρόνια συζητούμε και συζητούμε…

Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου με Νίκο Αναστασιάδη από την μια και Μουσταφά Ακκιντζί από την άλλη, δημιουργούνται πολύ ευοίωνες συνθήκες. Δημιουργείται ένα ισχυρό θετικό κλίμα για επίλυση του κυπριακού, και αντ’ αυτού, οι δυο ηγέτες κάθονται και αποφασίζουν την διάνοιξη Οδοφραγμάτων. Ανούσιων μάλιστα Οδοφραγμάτων όπως αυτό της Λεύκας.

Και είναι για να διερωτάται κανείς. Πόσο καιρό θέλουν να ανοίξουν τα Οδοφράγματα; Πόσο καιρό θες για να δημιουργηθούν έστω και στοιχειώδεις υποδομές για να μπορέσουν να λειτουργήσουν τα Οδοφράγματα; Πόσο καιρό θες για να εγκαταστήσεις σημεία ελέγχου, με αστυνομία, τελωνεία κτλ;

Εδώ μιλάμε πως προχωράμε γοργά προς λύση. Πρέπει να πετύχουμε λύση έως το τέλος του 2015, δηλαδή σε έξι μήνες, και θα αναλωνόμαστε σε διάνοιξη και άλλων οδοφραγμάτων; Εδώ έπρεπε να μιλούσαμε και να προετοιμαζόμασταν για την κατάργηση των ήδη υφιστάμενων και συζητούμε για διάνοιξη και άλλων;

Υπό αυτά τα δεδομένα, δυο τινά μπορούν να συμβαίνουν:

Α. Είτε δεν θα έρθει συνολική λύση, και οι δυο ηγέτες το γνωρίζουν αυτό και άρα προετοιμάζονται για ακόμη μερικά εφέ, ώστε τουλάχιστον να «αφήσουν και αυτοί το δικό τους αποτύπωμα» προς τον δρόμο δήθεν της λύσης (δηλαδή άλλα μερικά οδοφράγματα και κάποια συμφωνία με Αμμόχωστο και Τύμπου),

Β. Είτε, ακόμη και μετά την λύση, η διακίνηση μεταξύ Βορρά και Νότου, μεταξύ των δυο κρατιδίων, δεν θα είναι απρόσκοπτη ούτε και ελεύθερη, αλλά θα συνεχίσει να γίνεται μέσω Οδοφραγμάτων.

Δεν ξέρω ποιο από τα δυο είναι χειρότερο. Το δεδομένο πάντως είναι πως ΟΥΤΕ το Α αλλά ΟΥΤΕ και το Β αποτελούν επιλογή. Δεν θα πρέπει να αποτελούν επιλογή.

Η επιλογή μας, ο προσανατολισμός μας και οι προσπάθειές μας, πρέπει να επικεντρώνονται μόνο στην οριστική Λύση. Και προπάντων μια λύση χωρίς Οδοφράγματα… Και σε αυτό οφείλει ο Νίκος Αναστασιάδης να επικεντρωθεί και να αφήσει τα Οδοφράγματα και άλλα εφέ κατά μέρος…

Καλό Κατακλυσμό.