Το γεγονός και μόνο ότι ένα κόμμα λαμβάνει μια απόφαση κατά ισχυρών στελεχών του, δεν είναι κάτι που θα πρέπει να αγνοηθεί… Αντιθέτως δείχνει πως το ΑΚΕΛ είναι ακόμη ζωντανό και με τεράστια προοπτική
ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Πολλά και διάφορα είναι τα σχόλια επί της τελευταίας απόφασης της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ ως προς τα κίνητρα, τους στόχους, το παρασκήνιο και γενικά για το τι πραγματικά συνέβηκε, ώστε το κόμμα της Αριστεράς να προχωρήσει στην εν λόγω Απόφαση, βάσει της οποίας, αν και επισήμως δεν λέχθηκε κάτι, γίνεται λόγος για αποβολή επ’ αόριστο του Νίκου Κατσουρίδη από την Κ.Ε.
Το θέμα όμως του άρθρου δεν είναι αυτό. Εάν δηλαδή θα αποβληθεί ή όχι ο Νίκος Κατσουρίδης από το ΑΚΕΛ, ομολογουμένως ένας εκ των ισχυρών αντρών της Αριστεράς και ένας εκ των ισχυρών πολιτικών προσώπων του τόπου.
Ούτε και κατά πόσο το ΑΚΕΛ ενήργησε για άλλους λόγους, όπως ακούεται και λέγεται στο παρασκήνιο (δείτε ΕΦΕΤΗ εδώ).
Αλλά το κατά πόσο τελικά το ΑΚΕΛ είναι το μόνο κόμμα στην Κύπρο, το οποίο λειτουργεί όπως ένα πολιτικό κόμμα πρέπει να λειτουργεί και όπως είναι τα σοβαρά κόμματα σε όλο τον κόσμο. Και δεν εννοούμε ότι τα Πολιτικά Κόμματα αλλού ή έστω αυτά που συγκαταλέγονται στον όρο «σοβαρά» (άστε που και το τι εστί σοβαρότητα και τι όχι, θέλει ανάλυση) δεν έχουν ατζέντες. Ή ότι δεν έχουν εσωστρέφεια. Ή ότι δεν έχουν τα εσωτερικά τους παιχνίδια ή παίγνια και τις επιδιώξεις τους. Όχι. Δεν είναι αυτό που εννοούμε.
Αλλά, κάτι άλλο. Και για να το αντιληφθούμε, θα πρέπει να απομακρύνουμε τους όποιους συναισθηματισμούς ή/και υποκειμενικές ή/και κομματικές ή/και οπαδικές ή/και ακόμη προσωπολατρικές προσεγγίσεις και να δούμε αυστηρώς τα γεγονότα, τα δεδομένα που έχουμε ενώπιον μας, ώστε να μπορέσουμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ή έστω στο ερώτημα που τέθηκε πιο πάνω… αυτό δηλαδή: Μήπως το ΑΚΕΛ είναι από τα μόνα σοβαρά κόμματα στην Κύπρο, το οποίο λειτουργεί όπως πρέπει να λειτουργεί ένα πολιτικό κόμμα;
Και η ουσία εντοπίζεται στο γεγονός, ότι το ΑΚΕΛ, κατηγορήθηκε για την υπόθεση της Δρομολαξιάς, υπόθεση η οποία όμως, όπως άλλωστε διαφάνηκε, δεν ήταν υποκινούμενη από το κόμμα αλλά επρόκειτο για μια «διακομματική κομπίνα» ή αν θέλετε για να είμαστε και πιο ακριβείς, επρόκειτο για κομπίνα προσώπων ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης.
Το ΑΚΕΛ τι ήρθε και έκανε; Ήρθε από μόνο του και έθεσε σε λειτουργία την Επιτροπή Ελέγχου του κόμματος, ώστε να γίνει μια διεξοδική και αναλυτική έρευνα αναφορικά με την εν λόγω υπόθεση. Και πιο συγκεκριμένα η επιτροπή ελέγχου είχε όρο εντολής «να ερευνήσει κατά πόσο σώματα και μέλη του Κόμματος ενήργησαν σύμφωνα με το Καταστατικό, τους Κανονισμούς και τις αρχές του Κόμματος καθώς και με την ηθική και τη δεοντολογία που διέπει τη λειτουργία του ΑΚΕΛ».
Και κατέληξε σε κάποια συμπεράσματα: «Η Κ.Ε του ΑΚΕΛ έχει διαπιστώσει λάθη, παραλείψεις και ευθύνες στελεχών και έχει λάβει αποφάσεις για τις οποίες θα ενημερωθεί το κομματικό σύνολο στο αμέσως επόμενο διάστημα».
Και η πεμπτουσία δεν είναι γιατί ήρθε το ΑΚΕΛ τώρα να κάνει αυτή την έρευνα όταν η Κοινή Γνώμη έχει σχεδόν ξεχάσει την υπόθεση, αλλά το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ ανεξαρτήτως ακόμη και των όποιων σκοπιμοτήτων, έπραξε κάτι που κάθε κόμμα, αν θέλει να είναι σωστό, θα έπρεπε να έπραττε εάν βρισκόταν στην ίδια θέση.
Το γεγονός ακόμη ότι το ΑΚΕΛ τόλμησε και εντόπισε «λάθη και παραλείψεις» είναι ένα άλλο σημείο, για το οποίο το ΑΚΕΛ ως κόμμα θα πρέπει να επικροτηθεί, ασχέτως των όποιων σκοπιμοτήτων επαναλαμβάνω.
Διότι Πολιτικό Κόμμα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κλειστό Κλαμπ, ένα λόμπι, μια συνύπαρξη ανθρώπων, προς επιδίωξη και εφαρμογή συγκεκριμένης πολιτικής / ιδεολογικής προσέγγισης στα διάφορα ζητήματα. Και στα Πολιτικά Κόμματα δεν υπάρχει ούτε απόλυτη Ελευθερία ούτε απόλυτη Δημοκρατία, διότι αλλιώς δεν θα ήταν Κόμματα αλλά Αγορές, όπου ο καθένας λέει και πράττει ό,τι θέλει. Και ενόσω το ΑΚΕΛ διατηρεί την αυστηρότητα και την πειθαρχία, όπως την αντιλαμβάνεται η εκάστοτε ηγεσία, σημαίνει πως αυτό το κόμμα, δεν επιβίωσε τυχαία από το 1926, ούτε και είναι τυχαίο το ότι διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κυπριακή κοινωνία.