Η λύση είναι κοντά και εναπόκειται σε Ν. Αναστασιάδη και Μ. Ακιντζί να αποδείξουν πως παραμένουν αγνοί και γνήσιοι υπερασπιστές της λύσης και ας ελπίσουμε ο τ/κ ηγέτης να μην τυφλωθεί από την «εξουσία»…

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Ίσως να μην έχουμε συνηθίσει να είμαστε θετικοί για μια κατάληξη στο Κυπριακό. Ιστορικά ουδέποτε ήμασταν, πλην μερικών εξαιρέσεων. Για παράδειγμα επί Σπύρου Κυπριανού, το μότο που κυριαρχούσε ήταν πως δεν συνομιλούμε καν εάν δεν αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα, ενώ επί Βασιλείου, τα πράγματα κινήθηκαν μεν μπροστά αλλά και πάλι η ιδέα της λύσης δεν κυριαρχούσε στην Κοινή Γνώμη.

Τα πράγματα άλλαξαν άρδην επί Γλαύκου Κληρίδη, όπου τότε για πρώτη φορά ίσως η Κοινή Γνώμη πείστηκε πως μια λύση του κυπριακού θα μπορούσε να είναι εφικτή. Και ένα τελικό σχέδιο βρέθηκε στο τραπέζι.

Ωστόσο, ακολούθησε η διακυβέρνηση Τάσσου Παπαδόπουλου, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως η πιο τοξική εποχή για λύση στο κυπριακό, όχι γιατί το τότε Σχέδιο απορρίφθηκε αλλά για τα μηνύματα που διοχετεύτηκαν στην κοινωνία, μηνύματα τα οποία δηλητηρίασαν το περιβάλλον σε τόσο βαθμό, που μέχρι σήμερα νιώθουμε τις παρενέργειες τους.

Θα μπορούσε κάποιος να απορρυθμίσει σωρεία παραδειγμάτων αλλά φτάνει να θυμηθούμε ως ένδειξη του όλου κλίματος το αμίμητο με τους «Νενέκους» αλλά και το «χωρίς ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα». Το δεύτερο το βρίσκουμε συνεχώς μπροστά μας μέχρι σήμερα, σε σημείο που πολιτικοί οι οποίοι διαχρονικά ήταν υπέρ των συνομιλιών και υπέρ του συμβιβασμού να μην τολμούν να το αποκηρύξουν και να πουν «απεταξάμην». Παρόλο που ρεαλιστικά ομιλούντες το συγκεκριμένο μότο «χωρίς χρονοδιαγράμματα», ίσως να είναι η καλύτερη συνταγή αποτυχίας, όταν δεν θες να πετύχεις κάτι.

Η δηλητηρίαση της κοινωνίας που πέτυχε ο μ. Τάσσος Παπαδόπουλος ήταν τεράστια. Μας κατατρέχει μέχρι σήμερα και παρόλο που η πενταετία Χριστόφια υποσχόταν να λειτουργήσει ως μια γερή δόση αντίδοτου, δεν το πέτυχε.

Τα ηνία ανέλαβε ο Νίκος Αναστασιάδης, όπου λόγω του ιστορικού του στο κυπριακό, εκ των πραγμάτων δημιουργείται θετικό κλίμα στο κυπριακό, έστω και εάν τα πρώτα δυο χρόνια οι εξελίξεις ήταν τέτοιες που δεν επέτρεπαν την αφοσίωση και την συγκέντρωση στις συνομιλίες.

Αυτό, μαζί με το γεγονός της εκλογής του Μουσταφά Ακιντζί, θυμίζει «εποχές Κληρίδη». Το κλίμα έχει αλλάξει άρδην. Η συγκυρίες είναι τέτοιες που για πρώτη φορά ίσως οι πολίτες είναι πιο συνειδητοποιημένοι, πιο προσγειωμένοι να σκεφτούν και να αντιληφθούν σοβαρά και νηφάλια τα υπέρ και τα κατά μιας λύσης. Ο Διεθνής Παράγοντας είναι έτοιμος και έχει προσαρμοστεί στο ενδεχόμενο λύσης, ενώ η Άγκυρα εμφανίζεται έτοιμη να συμβάλει στο οριστικό τέλος της «κρίσης της Κύπρου». Τα Ενεργειακά Δεδομένα ευνοούν μια «μεγάλη γειτονική συνεργασία» με κέρδος για όλες τις πλευρές. Το μόνο που απομένει, είναι οι δυο ηγέτες, Νίκος Αναστασιάδης και Μουσταφά Ακιντζί, να αρχίσουν συνομιλίες και μέσα σε ένα διάστημα τριών-τεσσάρων μηνών να καταλήξουν σε λύση.

Και ας ελπίσουμε ότι ο Μουσταφά Ακιντζί θα παραμείνει γνήσιος και δεν τυφλωθεί από την αίγλη «της εξουσίας» και θα προσέλθει με καλή διάθεση και πείσμα για λύση.

Η Λύση είναι κοντά. Η εποχή μυρίζει «άρωμα Κληρίδη»…

Υγ. Ο γραφών και επί διακυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου ήταν της άποψης ότι το τραγικότερο λάθος του τότε Προέδρου, δεν ήταν αυτό καθαυτό το ΟΧΙ αλλά η πριν και μετέπειτα διαχείριση του.