…μπορούμε να καταλήξουμε σε συνολική λύση μέσα σε χρόνο 3 μηνών… Ούτε ετών ούτε δεκαετιών. ΜΗΝΩΝ.

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
«Πακέτο για λύση η Αμμόχωστος». «Πακέτο για λύση ΜΟΕ». «Πακέτο για λύση το ένα». «Πακέτο για λύση το άλλο». Και είναι άξιον απορίας προς ποιους απευθύνονται και οι δυο πλευρές.

Την προηγούμενη Κυριακή, 26 Απριλίου 2015, οι Τουρκοκύπριοι έκαναν ένα βήμα καθοριστικό που κατέδειξαν την προτίμησή τους, όχι προς πρόσωπα, αλλά προς μια συγκεκριμένη πολιτική φιλοσοφία. Διότι ουσιαστικά και πολιτικά ομιλούντες, οι Τουρκοκύπριοι είχαν ενώπιον τους δυο «καθαρές» πολιτικές φιλοσοφίες: Της λύσης και της μη λύσης. Η πρώτη εκφραζόμενη από τον Μουσταφά Ακιντζί και η δεύτερη από τον Ντερβίς Έρογλου. Και μάλιστα φρόντισαν οι πολίτες να εξοστρακίσουν, από τον Α’ Γύρο, τις φιλοσοφίες του «μεν αλλά» και τις μεσοβέζικες προσεγγίσεις. Άφησαν ενώπιον τους ξεκάθαρες φιλοσοφίες και επέλεξαν την μια. Αυτή της Λύσης.

Το ίδιο βεβαίως και οι Ελληνοκύπριοι. Τόσο μέσα από τις εκλογές του 2013 αλλά και μέσα από τις μετρήσεις που γίνονται, όπου διαφαίνεται πως οι Ελληνοκύπριοι πολίτες τάσσονται υπέρ μιας λύσης, τώρα, με ένα ποσοστό της τάξεως του 70%. Και ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι πολίτες δεν είναι βλάκες. Γνωρίζουν ότι η όποια λύση θα είναι παρόμοια με αυτή του 2004 και σε κάποια σημεία καλύτερη αλλά και σε κάποια σημεία χειρότερη, πάντοτε κατά τη δική τους κρίση. Συνεπώς όταν το 70% του κόσμου τάσσεται υπέρ μιας λύσης, τώρα, το συντομότερο δυνατόν, πρόκειται για ένα αξιοσημείωτο γεγονός, το οποίο πρέπει να καταγραφεί.

Αλλά τι σχέση έχει ο κόσμος με τους πολιτικούς ταγούς τελικά; Υπάρχει καμία σχέση με τα «θέλω» των πολιτών και τις επιδιώξεις των πολιτικών; Οι πολιτικοί μπορούν να προσαρμοστούν σε αυτή την συγκυρία και να προχωρήσουν μπροστά δυναμικά και με τόλμη;

Δεν πέρασε μια βδομάδα από το καθοριστικό σημείο της επιλογής του Μουσταφά Ακιντζί ως Ηγέτη και Διαπραγματευτή της Τουρκοκυπριακής πλευράς και είδαμε ένθεν και ένθεν, σημάδια που εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαίνονται και να ακούγονται αισιόδοξα αλλά στην πολιτική γλώσσα, κάθε άλλο από τέτοια μπορούν να χαρακτηριστούν.

Δηλαδή, από τη μια, ο «υπέρμαχος της λύσης εδώ και τώρα» Μουσταφά Ακιντζί, επαναφέρει το θέμα της Αμμοχώστου, το οποίο διασυνδέει με λιμάνι αλλά και με την αναγνώριση του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου, και το «πακέτο» αυτό το βαπτίζει και «ως ένα βήμα προς την λύση».

Από την άλλη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξαγγέλλει τέσσερα ΜΟΕ (βασικά τρία ΜΟΕ και μια ευχή), και πάλι ως βήμα προς την λύση.

Για σκεφτείτε όμως… Χρειαζόμαστε ΜΟΕ; Χρειαζόμαστε σύσταση Επιτροπών και Υποεπιτροπών –όπως εισηγείται ο Ακιντζί για την Αμμόχωστο- όταν μπορούμε να καταλήξουμε σε συνολική λύση; Και μπορούμε να καταλήξουμε σε συνολική λύση μέσα σε χρόνο 3 μηνών… Ούτε ετών ούτε δεκαετιών. ΜΗΝΩΝ.

Αλλά για να γίνει αυτό απαιτείται η αποφασιστικότητα και η τόλμη από πλευράς και των δυο πλευρών.

Και όλα αυτά τα περί ΜΟΕ και άλλων «ιδεών» κάθε άλλο παρά αποφασιστικότητα επιδεικνύουν. Το μόνο που φανερώνουν τέτοιες προτάσεις και εισηγήσεις (κυρίως από πλευράς Ακιντζί) είναι το περαιτέρω ροκάνισμα του χρόνου και η κωλυσιεργία.

Γι’ αυτό κύριοι κύριοι Άναστασιάδη και Ακιντζί. Το καλύτερο ΜΟΕ είναι η Συνολική Λύση. Καθίστε και λύστε το. Αυτό οφείλετε να πράξετε.