Eίτε μας λένε εμμέσως πλην σαφώς πως δεν είναι ικανοί για τη διαχείριση του Κυπριακού, είτε μας δουλεύουν…

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο και για να διερωτάται κανείς εάν η πολιτική διαύγεια και σκέψη των πολιτικών μας Αρχηγών έχει αγγίξει τα όρια της, και συνεπώς έστω και εάν υπάρχουν απαιτήσεις από πλευράς της κοινωνίας, δεν μπορούν να τις κατανοήσουν και δεν μπορούν να τις αντιμετωπίσουν. Ή εάν οι πολιτικοί μας Αρχηγοί, μας θεωρούν τόσο ηλίθιους, και μας εμπαίζουν χωρίς κανένα δισταγμό.

Αφορμή για τον πιο πάνω συλλογισμό, δεν είναι άλλη από την διήμερη συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου (18 & 19 Φεβρουαρίου), η οποία ήταν αφιερωμένη εξ’ ολοκλήρου για το Κυπριακό (πόσο πρωτότυπο).

Αφού ολοκληρώθηκε μετά από «μαραθώνιες» συζητήσεις, οι Πολιτικοί Αρχηγοί, μας ανακοίνωσαν για άλλη μια φορά το τετριμμένο. «Απαιτείται νέα Στρατηγική στο κυπριακό». Μάλιστα προχώρησαν και στην σύσταση Υποεπιτροπής, η οποία θα εξετάσει «όλα τα δεδομένα και θα προχωρήσει σε εισηγήσεις».

Ξεφύγετε για μισό λεπτό από τα στερεότυπα. Ξεχάστε ποιο κόμμα ψηφίσατε, αν ψηφίσατε, αγνοήστε ποιον πολιτικό εκτιμάτε και σέβεστε, αν εκτιμάτε και σέβεστε κάποιο. Και σκεφτείτε: Είμαι ικανοποιημένος με αυτές τις δηλώσεις; Εάν πείτε ναι, τότε προσθέστε στην «εξίσωση» και μια άλλη παράμετρο. Ότι το κυπριακό υπάρχει ως πρόβλημα εδώ και 41 χρόνια, και για κάποιους άλλους εδώ και 52 χρόνια. Και σκεφτείτε, κατά πόσο, εδώ και τόσες 10ετίες, ακούσαμε από τους πολιτικούς αρχηγούς, κάτι το διαφορετικό. Πόσες φορές ακούσαμε αυτό το μότο περί «αλλαγής στρατηγικής»; Πόσες φορές ακούσαμε «την ανάγκη εθνικής ενότητας για την επίλυση του κυπριακού»; Πόσες φορές ακούσαμε για την «δημιουργία Επιτροπών, Υποεπιτροπών, Ομάδων και Συμβουλίων»; Πόσες φορές; Τώρα ξανασκεφτείτε, εάν είστε ικανοποιημένοι. Σαφώς και όχι. Σαφώς και δεν είστε και σαφώς και δεν είμαστε. Κανένας μας. Οι μόνοι που εμφανίζονται ικανοποιημένοι είναι το σώμα των πολιτικών ταγών.

Και εκ των πραγμάτων λοιπόν, καταλήγει κάποιος στο ερώτημα: Τόσο μπορούν; Ως εκεί φθάνουν οι δυνατότητές τους; Ή μας εμπαίζουν;

Εάν για 41 χρόνια, οι πολιτικοί της Κύπρου, δεν μπόρεσαν να εξεύρουν μια στρατηγική για την επίλυση του Κυπριακού, τι σημαίνει; Μήπως δεν σημαίνει ότι είναι ανίκανοι προς τούτο; Μήπως δεν σημαίνει ότι απέτυχαν προς τούτο; Μήπως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν, δεν έχουν τις ικανότητες προς τούτο;

Διότι η προσφιλής δικαιολογία ήταν πως η επίλυση του Κυπριακού δεν καθίσταται εφικτή λόγω της τουρκικής αδιαλλαξίας. Μα αυτό δεν είναι γνωστό; Και το ζητούμενο δεν είναι πάντοτε η εκλογή μιας ηγεσίας, η οποία μπορεί και έχει τις ικανότητες, ακριβώς για να εξεύρει την στρατηγική, η οποία απαιτείται για να καμφθεί η τουρκική αδιαλλαξία; Διότι εμείς, οι πολίτες δεν εκλέγουν ηγεσία για να τους πει μετέπειτα πως φταίει η Τουρκία. Αυτό είναι γνωστό. Οι πολίτες εκλέγουν ηγεσία για να κάμψει ακριβώς την αδιαλλαξία της Τουρκίας.

Και αφού οι πολιτικοί σε κάθε αφορμή εκτοξεύουν το σύνθημα περί «εθνικής ενότητας στο κυπριακό», πώς εδώ και 41 χρόνια δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν μια συγκεκριμένη στρατηγική, και στις 19 Φεβρουαρίου 2015 διαπιστώθηκε και πάλι ότι «απαιτείται μια νέα στρατηγική»;

Αυτή η γελοιότητα, θα πρέπει κάποτε να σταματήσει. Είτε το αποφασίζουν και βάζουν μπρος αποφασιστικά για μια λύση, είτε να πάψουν να παριστάνουν τους «εθνοπατέρες». Ας αντιληφθούν ότι η κοινωνία έχει προχωρήσει και δεν ανέχεται πλέον να ακούει ατάκες του ’80 και την ίδια ώρα να θεωρούν πως έτσι κερδίζουν και την εκτίμηση των πολιτών. Το αντίθετο…