Όταν ο «αγώνας» εξαγγέλλεται από ΗΠΑ και ΕΕ είναι και σύγχρονος και προοδευτικός. Όταν μιλάς για «αγώνα» της χώρας σου, γίνεται οπισθοδρομικός και εθνικιστικός. Στην Κύπρο δεν έγινε αγώνας, παρά το ότι είναι κατεχόμενη εδώ και 40 χρόνια, επειδή αγώνας θα σήμαινε και θα σημαίνει την κατάλυση των προνομιών της άρχουσας τάξης

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Oι Γερμανοί πρέπει να ξεπεράσουν τις φιλειρηνικές τους τάσεις και να στηρίξουν τις προσπάθειες για να εξαλειφθεί η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος, που έχει καταλάβει μεγάλα τμήματα της Συρίας και του Ιράκ, δήλωσε η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ.

Θέλετε να το ξαναγράψουμε; Ή να το ξαναδιαβάσετε;

Προσέξτε. Αρχηγός κράτους, καλεί τους Πολίτες του να μην είναι και τόσο ευαίσθητοι και να ξεπεράσουν τις φιλειρηνικές τους τάσεις ως προς τους Τζιχανιστές και να δουν με θετικό μάτι τις όποιες στρατιωτικές επιχειρήσεις γίνονται.

«Ο πειρασμός ίσως να υφίσταται προκειμένου να μην εμπλακούμε καν στον πόλεμο εναντίον αυτών των τρομοκρατών ή να ελπίζουμε ότι το πρόβλημα με κάποιο τρόπο θα επιλυθεί μόνο του. Αυτό δεν θα γίνει» τόνισε σε ομιλία της στο Αννόβερο με αφορμή την εθνική επέτειο για την επανένωση της Γερμανίας.

Η Καγκελάριος παρέθεσε επίσης μερικά επιχειρήματα για τους λόγους που κινδυνεύει η ίδια η Γερμανία από τους Τζιχανιστές.

Αυτά όμως στη Γερμανία. Μακριά από εμάς. Εμείς άλλωστε τι σχέση έχουμε με σοβαρά κράτη; Μια νήσος, η οποία κατά τύχη και μόνον υπάρχει ως κράτος.

Η Μέρκελ όμως παρέθεσε τα επιχειρήματά της χωρίς να σκεφτεί ότι ενδεχομένως να την χαρακτηρίσουν για φασιστικές εκφάνσεις παρά την ιστορία της χώρας της. Και γι’ αυτό όμως είναι ηγέτης… Επειδή τολμά να πει στους πολίτες της «κάνετε λάθος. Τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα φαντάζεστε σε ‘φάση flower-power’ αλλά τα πράγματα είναι σοβαρά, και ναι, πρέπει να δράσουμε».

Δεν θα υπεισέλθουμε στο κατά πόσο η Μέρκελ έχει δίκαιο ή όχι, και εάν κινδυνεύει η Γερμανία ή η ΕΕ ή οι ΗΠΑ από τους Τζιχανιστές.

Θα πάμε στα δικά μας. Εδώ. Επιτόπια πράγματα. Από το 1974 «την μισή Κύπρο την κρατούν οι Τούρκοι». Εδώ δηλαδή και 40 χρόνια, τέσσερεις δεκαετίες, βρισκόμαστε υπό κατοχή. «Παιδιά του πολέμου», που γεννήθηκαν στην εισβολή είναι σήμερα 40 ετών. Παιδιά που ήταν πέντε χρονών τότε, σήμερα είναι 45. Και παιδιά που ίσως να θυμούνται κάτι από τα κατεχόμενα είναι σίγουρα πάνω των 48!!!

Αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται; Η γενιά, η οποία έζησε, εργάστηκε, ίδρωσε στα κατεχόμενα σήμερα δεν υπάρχει, σχεδόν. Η δεύτερη γενιά που μεγάλωσε στα κατεχόμενα είναι συνταξιούχοι. Οι υπόλοιπο είναι «ξένοι». Εμείς, και όλοι κάτω των 45, τα κατεχόμενα μάς είναι ξένα. Ούτε τα ζήσαμε, ούτε τα ξέρουμε, ούτε τα νιώθουμε.

Μεγαλώσαμε στον δήθεν «αγώνα». Χειροκροτούσαμε τα «άδεια συνθήματα» λες και μας ανέλυαν και μας εξηγούσαν την ιστορία του Μωυσή και του Χάλκινου όφεως. Τα χρόνια περνούσαν, η «ανάπτυξη» δήθεν μεσουρανούσε, οι επενδύσεις κατακόρυφα. Ποιος είχε χρόνο να ασχοληθεί με την εισβολή; Ποιος ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα και να πει στον λαό κατάμουτρα «τα κάναμε μαντάρα»!

«Ο Αγώνας» όμως συνεχιζόταν. Μετά τα μπαλκόνια, στα πλατό και τώρα και στο ίντερνετ. Το αμίμητο τότε του Α. Παπανδρέου πως εάν η Τουρκία προχωρήσει ένα μέτρο στην Κύπρο θα σημαίνει και casus belli συνεχίζεται (ασχέτως εάν ήδη η Άγκυρα προχώρησε 50,000 μέτρα από την Κερύνεια έως τη Λευκωσία. Και τα 50,000 μέτρα δεν ήταν αιτία πολέμου αλλά τα 50,001 μέτρα θα ήταν!!!).

Ο «Αγώνας» συνεχίζεται σε εθνικούς επετείους, παρελάσεις και σε γενικά περιπτώσεις όπου το εθνικό παραλήρημα υπερτερεί.

Πέρασαν 40 χρόνια από την εισβολή και ακόμη δεν ξέρουμε τι λύση ψάχνουμε και τι επιδιώκουμε. Αμέτρητα τα Εθνικά Συμβούλια, αμέτρητες οι «ολοήμερες», «διήμερες» μέχρι και οι «τριήμερες» συνεδρίες για το «μεγάλο εθνικό μας θέμα».

Και ο «αγώνας» συνεχίζεται. Προστέθηκε και το «μακροχρόνιος» (για να φαίνεται ότι δήθεν τόσα χρόνια κάναμε αγώνα) το δούλεμα συνεχίζεται και η Νήσος των Αγίων μετατράπηκε σε Νήσο της Κλίκας και των Μασκαράδων.

Αλλά οι αγώνες βρε μπαγάσες, δεν γίνονται στα λόγια! Από την άλλη όμως πραγματικός αγώνας θα σήμαινε και θα σημαίνει αυτομάτως κατάλυση των προνομίων και των υπερεξουσιών της κλίκας. Περιοριστήκαμε συνεπώς στον αγώνα των λόγων, ο οποίος ούτε συνέπειες ούτε και ζημιές έχει… παρά μόνο τη μισή Κύπρο. Σιγά…!!! Διότι ακριβώς ούτε καν για αγώνα των λόγων και των συνομιλιών δεν είμαστε ικανοί…

…και πάλι καλά που μετά από τόσα χρόνια υπάρχουμε ως Κράτος.

Υγ. Επειδή μετά το τελευταίο άρθρο έλαβα αρκετά μηνύματα κατά πόσο πιστεύω εάν ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν ορθός ή λάθος, θα απαντήσω ως εξής: Αμφιβάλλω εάν υπήρχε ή/και υπάρχει έστω και ΕΝΑΣ αγωνιστής της ΕΟΚΑ που αν ήξερε ότι πολεμούσε για δήθεν Ανεξαρτησία και όχι για την Ένωση, θα είχε διάθεση να αγωνιστεί και να θυσιαστεί.