Η μεγαλύτερη υπόσχεση του Νίκου Αναστασιάδη δεν ήταν το μη κούρεμα αλλά η αναδιάρθρωση του Κράτους. «Ό,τι είχε να προσφέρει, το προσέφερε το κράτος του ‘60». Ωστόσο η ατολμία κυριαρχεί στο παιχνίδι…

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
54 χρόνια ανεξαρτησίας. Μια ιδέα τότε, που εξελίχτηκε σε μοιραίο λάθος. Από την ΕΝΩΣΙΣ προχωρήσαμε στην Ανεξαρτησία. Πήραμε τα όποια δικαιώματα είχε τότε η Μεγάλη Βρετανία στην Κύπρο και τα παραχωρήσαμε εν μέρει στην Τουρκία.

Διότι επί της ουσίας και η σκληρή πραγματικότητα αυτή είναι. Με την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου παραχωρήθηκαν «υπερ-εξουσίες» στους τουρκοκύπριους, οι οποίοι ανέκαθεν καθοδηγούνταν από την Άγκυρα. Παραχωρήθηκαν δικαιώματα και συνταγματικά προνόμια, τα οποία μέχρι σήμερα, 54 χρόνια, τα βρίσκουμε μπροστά μας.

Το Σύνταγμα λειτούργησε ούτε και τρία χρόνια. Με την πάροδο τριών χρονών καταπατήθηκε και με την πάροδο 14 χρόνων καταλύθηκε.

Αργότερα ανακαλύψαμε δήθεν τη Διζωνική – Δικοινοτική Ομοσπονδία. Ένα σύστημα το οποίο ουδείς μέχρι σήμερα κατάλαβε και κατανόησε. Και κακώς βασίστηκε η όλη ιδέα επίλυσης του προβλήματος σε αυτή τη βάση.

Και η κοροϊδία συνεχίζεται. «Θα συνεχίσουμε τον Αγώνα», αναφωνούν όλοι. Μα ποιον αγώνα; Κατάλαβε κανείς; Διεξάγεται κάποιος αγώνας δηλαδή τώρα;

Ο μόνος αγώνας που διεξάχθηκε τις τελευταίες 10ετίες ήταν η διάσωση των Τραπεζών, με τα λεφτά των καταθετών.

Ούτε καν το ίδιο μας το κράτος δεν σκεφτόμαστε να διασώσουμε από την αδράνεια και την αποσύνθεση στην οποία βρίσκεται. Ούτε καν για αυτό δεν επιδείξαμε τόση «μανία» όση επιδείξαμε για τις Τράπεζες (θα πείτε ‘μα οι Τράπεζες είναι η Οικονομία του τόπου’. Μπούρδες. Οι Τράπεζες είναι Εταιρείες που κάνουν μια και μόνο δουλειά: Δέχονται λεφτά ως καταθέσεις και δίνουν λεφτά ως δάνεια. Τίποτα άλλο. Η Οικονομία είναι ο ΚΟΣΜΟΣ, οι ΠΟΛΙΤΕΣ και όχι οι Τράπεζες –στα σοβαρά κράτη).

Ο Νίκος Αναστασιάδης προεκλογικά έκανε ίσως την μεγαλύτερη πολιτική δέσμευση που έγινε στην πολιτική ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Την πλήρη αναδιάρθρωση του Κράτους, το οποίο, όπως έλεγε, ό,τι είχε να προσφέρει το προσέφερε. Ήθελε, έλεγε, να έκανε την Κύπρο, με ένα Σύστημα, το οποίο θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της επόμενης 50ετίας.

Υποσχέθηκε. Αλλά ενάμιση χρόνο μετά κάθε άλλο παρά προς αυτή την κατεύθυνση οδεύουμε. Βλέπουμε μετά μανίας να γίνεται προσπάθεια συντήρησης και διατήρησης του παλαιομοδίτικου καθεστωτικού περιβάλλοντος. Τα υπερπρονόμια να διατηρούνται και η «ανώτερη» τάξη μετά δυσκολίας να αποδέχεται αλλαγές. Οι δε αλλαγές που συντελέστηκαν μέχρι τώρα από μηδαμινές έως και ελάχιστες.

Ατολμία στην αναδιάρθρωση του Δημόσιου Τομέα, ατολμία στα προνόμια του Δημοσίου, ατολμία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, ατολμία μέχρι και στο να πάρει πίσω το κράτος τις λιμουζίνες από τους άλλοτε ισχυρούς του τόπου.

Και είναι για να διερωτάται κανείς. Εάν δεν επήλθαν αλλαγές κατά τους πρώτους 20 μήνες πότε θα έρθουν οι αλλαγές; Όταν πλησιάσουν οι Βουλευτικές Εκλογές και δεν θα υπάρχει η τόλμη εντός του Κοινοβουλίου; Ή όταν θα πλησιάσουν οι Προεδρικές και θα πρόκειται για περίοδο διαχείρισης και βελτίωσης «προφίλ» παρά για περίοδο αλλαγών που ενοχλούν;

Το τρένο για σοβαρές τομές και αλλαγές σε αυτό το σαράβαλο κράτος ίσως το χάσαμε και αυτή την 5ετία.

54 χρόνια μετά, η Κυπριακή Δημοκρατία συνεχίζει να αποτελεί ένα κράτος της κλίκας και τους ολίγους και να θεωρεί τους πολίτες ως τους σύγχρονους σκλάβους που εργάζονται για τα συμφέροντα της καθεστηκυίας τάξης.