Πώς θα ξεπουληθούν δυο γενιές στις Τράπεζες… Ποιες οι επιλογές της Κυβέρνησης Αναστασιάδη…

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Άλλο πράμα μιλάμε η excel. Συμπληρώνεις τα νούμερα, σου κάνει αφαιρέσεις, προσθέσεις, διαιρέσεις, πολλαπλασιασμό και πας κατ’ ευθείαν στο αποτέλεσμα. Ό,τι σου δείξει. Ό,τι να’ναι…

Ξέρετε την διαφορά του Πολιτικού από τον Τεχνοκράτη; Προφανώς. Ο δεύτερος ακολουθεί την excel. Ο πρώτος τις ηγετικές του ικανότητες και ένστικτο.

Προ μιας τριετίας / διετίας άρχισε μια «καμπάνια» στην Κύπρο από διάφορους ότι τάχα οι τεχνοκράτες είναι οι πλέον ικανοί ακόμη και για την Προεδρία του κράτους. «Φτάνει πια τα κομματόσκυλα, ας βάλουμε τεχνοκράτες. Παντού». Αυτό ήταν λίγο πολύ το πνεύμα στο οποίο εκινούνταν και προσπάθησαν να το εμπεδώσουν και στους πολίτες (ψάξτε, θα βρείτε σχετικά άρθρα. Το ωραίο είναι πως όσοι τα διέδιδαν αυτά, στήριζαν την ίδια ώρα τον Αθανάσιο Ορφανίδη, επί της θητείας του οποίου ενδεχομένως να έγιναν τα μεγαλύτερα τερατουργήματα στο τραπεζικό τομέα και σύστημα και για τα λάθη του οποίου καλείται σήμερα όλο το κράτος να πληρώσει).

Αυτό παρενθετικά. Συνεπώς, πάμε πίσω στους ανθρώπους της… excel. Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν κοιτάνε νούμερα. Εξισώσεις. Συν και πλην ίσον… Το «ίσον» είναι το αποτέλεσμα και τούτο υπηρετούν. Το πώς θα φτάσεις στην εξίσωση και το πώς θα κατορθώσεις να κάνεις την εξίσωση, δεν τους ενδιαφέρει. Σημασία έχει το νούμερο. Το τελικό. Να είναι σωστό.

Που το πάμε; Μα είναι φανερό που το πάμε. Στις εκποιήσεις. «Συν και Πλην ίσον τόσα, άρα κύριοι προχωράτε σε εκποιήσεις». Για περίμενε όμως. Έτσι απλά; Μα τόσο απλά; Μα το κράτος, δεν είναι οι Ernst&Young! Δεν είναι οι Moody’s. Μιλάμε για Κράτος. Έχουμε μήπως χάσει την έννοια του κράτους; Της Κοινωνικής Πολιτικής; Της Πρόνοιας; Του Δικαίου; Και δη του τελευταίου. Διότι, η υπέρτατη αρετή είναι η Δικαιοσύνη. Η δε, υπέρτατη ικανότητα είναι να μεριμνάς για Ισορροπία. Και αυτή ακριβώς είναι η δουλειά του Πολιτικού.

Και από την στιγμή που ο Πολιτικός μετατρέπεται σε έρμαιο των ανθρώπων της excel δεν είναι πλέον Πολιτικός αλλά ένας μασκαράς, που προσπαθεί να επιβιώσει ο ίδιος, να διαφυλάξει τα δικά του συμφέροντα και οφέλη, και ο οποίος δεν γνοιάζεται για το πώς θα ξημερώσει για τους πολίτες του κράτους, το οποίο υποτίθεται έπρεπε να κυβερνά και για το οποίο έπρεπε να μεριμνούσε.

Μας είπαν: Δεν γίνεται αλλιώς, έχουμε πολλά Μη Εξυπηρετούμενα (26,07 δισεκατομμύρια ευρώ) και όποιος δεν πληρώνει, θα πρέπει να εκποιείται η περιουσία του.

Ωραία. Και εδώ είναι η ουσία του θέματος και ουδείς διαφωνεί, πως όποιος χρωστά, πρέπει, οφείλει να πληρώνει τις υποχρεώσεις του. Όμως… προσέξτε. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται, έχει μεγάλη σημασία. Και η πεμπτουσία του όλου θέματος κρύβεται μέσα σε δύο ερωτήματα:

Πρώτον – Ποιος κάνει τις εκποιήσεις;
Δεύτερον – Μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι εκποιήσεις;

• Ποιος κάνει λοιπόν τις εκποιήσεις; Θα απαντήσετε προφανώς «μα η Τράπεζα». Λάθος. Διότι τις εκποιήσεις, όντως μπορεί να τις κάνει η Τράπεζα αλλά μπορεί να τις κάνει ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. Παράδειγμα; Ιρλανδία (εξού και κάποιοι αναφέρθηκαν στο Ιρλανδικό μοντέλο). Τι έκαναν λοιπόν στην Ιρλανδία, που είχαν τεράστιο παρόμοιο πρόβλημα με το δικό μας στο τραπεζικό τους σύστημα; Μετέφεραν όλα τα Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια (μαζί με τις εγγυήσεις τους εννοείται) κάτω από μια εταιρεία, ελεγχόμενη από το Κράτος (NAMA = National Asset Management Agency). Το κράτος τότε, ελεγχόμενα, προχωρεί σε εκποιήσεις. Τι πέτυχε η Ιρλανδία; Πέτυχε στοχευμένες εκποιήσεις περιουσιών, εκποιεί περιουσίες μεγαλοοφειλετών ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ πέτυχε να συγκρατήσει τις τιμές των ακινήτων της χώρας από την κατρακύλα που θα δημιουργείτο από μαζικές εκποιήσεις περιουσιών, εάν αυτές γίνονταν από τις Τράπεζες.

Θέλετε να πάμε και στο δεύτερο ερώτημα; Πάμε.

• Μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι εκποιήσεις; «Μέχρι να ξοφλήσεις», θα λέγατε. Και πάλι λάθος. Διότι στις ΗΠΑ για παράδειγμα απαγορεύεται στις Τράπεζες να εκποιούν οποιαδήποτε άλλη περιουσία ή περιουσιακό στοιχείο δανειολήπτη, πλην του ακινήτου, το οποίο ήταν υποθήκη σε κάποιο δάνειο. Πιο απλά: Στις ΗΠΑ από την στιγμή που γίνεται εκποίηση και κατ’ επέκταση καταναγκαστική πώληση περιουσίας λόγω δανείου, η εκποίηση θεωρείται και πράξη εξόφλησης ανεξαρτήτως εάν καλύπτεται το ποσό δανείου από την τιμή που πωλείται η περιουσία.

Συνεπώς, μπροστά στο ερώτημα, «Ποιος θα κάνει τις εκποιήσεις; Το Κράτος ή οι Τράπεζες», ο Νίκος Αναστασιάδης μας απάντησε: Οι Τράπεζες.

Μπροστά στο ερώτημα, «Ποιο μοντέλο να ακολουθήσουμε; Των ΗΠΑ όπου εκποίηση σημαίνει και εξόφληση ή να αφήσουμε τις Τράπεζες να κυνηγούν τους δανειολήπτες για τις επόμενες δυο γενιές», ο Νίκος Αναστασιάδης και πάλι απάντησε: Αφήστε τις Τράπεζες να τους λιώσουν.

Αλλά δεν είναι περίεργο; Η Κύπρος να εμφανίζεται Καπιταλιστικότερη της Καπιταλιστικής Αμερικής… Διότι στις ΗΠΑ δεν είναι τυχαία η ρήτρα για παραγραφή χρέους εάν γίνει εκποίηση περιουσίας. Η ρήτρα αυτή υπάρχει για να βρίσκονται και οι Τράπεζες προς των ευθυνών τους και να γνωρίζουν οι Τράπεζες ότι εάν κάνουν λάθος εκτιμήσεις και παραχωρήσουν δάνειο -που δεν έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να το παραχωρήσουν-, θα έχουν και οι ίδιες το ρίσκο να χάσουν λεφτά.

Στην Μπανανία; Στην Μπανανία, πάνε να προστατεύσουν πλήρως τις Τράπεζες, τις αφήνουν χωρίς ΚΑΝΕΝΑ ΡΙΣΚΟ, και είναι για να διερωτάται κανείς, τι γίνεται…!!!

Διότι, το ξαναγράψαμε, στο κράτος της κλίκας, στήθηκε ένα δίκτυο από Τραπεζίτες, Πολιτικούς και Δικηγόρους, έφερναν ξένες καταθέσεις δισεκατομμυρίων, τους έδιναν επιτόκια 5% και όλα αυτά έπρεπε να τα βγάζουν μέσω δανείων με υψηλά δανειστικά επιτόκια. Δημιούργησαν ένα σύστημα διοχέτευσης χρήματος προς πάσα κατεύθυνση και τώρα που ξηλώθηκε το σύστημα, ο Νίκος Αναστασιάδης και η Κυβέρνηση, αντί να καλέσουν τις Τράπεζες να πληρώσουν και αυτές το δικό τους μερίδιο ευθύνης, τα ρίχνουν στις πλάτες των πολιτών και παράλληλα ΣΦΡΑΓΙΖΟΥΝ τις Τράπεζες, να ΜΗΝ ΕΧΟΥΝ ΡΙΣΚΟ ΠΟΤΕ!!! Διότι σε μια συναλλαγή (όπως πχ το Δάνειο) ευθύνη φέρουν και οι δύο πλευρές. Και αυτός που το δίνει, και αυτός που το παίρνει. Δεν γίνεται, είναι πρωτάκουστα πράγματα, το κράτος να διασφαλίζει ΜΟΝΟ αυτόν που δίνει και μάλιστα με ΡΙΣΚΟ ΜΗΔΕΝ!.

Όλα αυτά όμως, Κύριε Πρόεδρε, τα επικροτούν οι «άνθρωποι – excel». Όχι εμείς. Κι’ εσείς δεν είστε «άνθρωπος – excel», αλλά Πολιτικός. Και έχετε ευθύνη πρώτα και κύρια έναντι των Πολιτών και μετά έναντι των Τραπεζών. Ή όχι; Συνεπώς, Πρόεδρε, μην ακούτε μόνο τους δήθεν Οικονομικούς Συμβούλους και τους eXcel. Εμπιστευτείτε το πολιτικό σας κριτήριο αλλά και τη διεθνή πρακτική…
Υγ. Στις 20 Ιουλίου 2012, ο Νίκος Αναστασιάδης, τότε Πρόεδρος του ΔΗΣΥ και υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επισκέφθηκε την Ιρλανδία όπου συναντήθηκε μάλιστα με την Πρωθυπουργό Enda Kenny. Ο λόγος; Έγραψε ο ΔΗΣΥ στην ανακοίνωσή του: «Η συνάντηση εντάσσεται στο πλαίσιο των επαφών που εγκαινίασε ο κ. Αναστασιάδης με Ευρωπαίους ηγέτες για την οικονομία, έχοντας την πεποίθηση, ότι μπορούμε να αντλήσουμε πολύτιμα διδάγματα από την εμπειρία της Ιρλανδίας. Από την Ιρλανδία, μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα, τόσο όσον αφορά τη σοβαρή και αποφασιστική διαπραγμάτευση της με την τρόικα, η οποία επέτρεψε στη χώρα να προστατεύσει το παρόμοιο με την Κύπρο φορολογικό της καθεστώς, όσο επίσης και με τη χάραξη πολιτικής εξόδου από την κρίση».
Πήγατε Ιρλανδία αλλά προφανώς το δικό τους μοντέλο εκποιήσεων δεν σας άρεσε και γι’ αυτό τα προσφέρατε όλα στις τράπεζες εσείς ε;