Τα δυο γνωρίσματα των ανθρώπων του Κατεστημένου και η πολιτική διαδρομή…

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ

Είναι κάποια πράγματα που πραγματικά σε εξοργίζουν. Και όταν παρακολουθούσες από κοντά τις εξελίξεις επί σειρά ετών, τότε εξοργίζεσαι ακόμη πιο πολύ. Μια τέτοια περίπτωση είναι ένα από τα σλόγκαν που επέλεξε η Συμμαχία Πολιτών και προσωπικά ο Γιώργος Λιλλήκας για τις ευρωεκλογές.

«Μαζί μπορούμε να σπάσουμε το κατεστημένο», υποστηρίζει ο πρώην πρόεδρος του Οργανισμού Νεολαίας (Νέα Γενιά – Κεντρικός Φορέας Νεολαίας), πρώην σύμβουλος του πρώην Προέδρου Γιώργου Βασιλείου, πρώην Βουλευτής του ΑΚΕΛ, πρώην Υπουργός του Τάσσου, πρώην Σύμβουλος του Τάσσου Παπαδόπουλου, υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας υποστηριζόμενος από ΕΔΕΚ και Οικολόγους και νυν Πρόεδρος της Συμμαχίας Πολιτών.

Με λίγα λόγια η πολιτική δράση του κ. Λιλλήκα, επισήμως καταγεγραμμένη, αρχίζει το 1987 με την υποστήριξη του Γιώργου Βασιλείου στην εκλογή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δηλαδή ο Γιώργος Λιλλήκας, ο οποίος θέλει να σπάσει το κατεστημένο «μαζί με εμάς», είναι ενεργά εμπλεκόμενος στην πολιτική σκηνή της Κύπρου εδώ και 27 χρόνια. Τρεις δεκαετίες σχεδόν.

Αυτό βεβαίως, η μακρά ανάμειξη του με τα της πολιτικής, δεν είναι κακό. Ούτε και επιχείρημα ότι κάποιος με εμπειρίες στην πολιτική δεν μπορεί να σπάσει το κατεστημένο. Όμως δεν πρέπει να παραγνωρίζονται δύο παράγοντες για την πολιτική σταδιοδρομία του κ. Λιλλήκα, οι οποίοι καταδεικνύουν ότι το ολιγότερο είναι εξωφρενικό να γίνεται λόγος για σπάσιμο του κατεστημένου από αυτό τον πολιτικό.

Πριν πάμε όμως στους δυο παράγοντες ας καταγράψουμε τι εστί κατεστημένο, δια να έχουμε μια βάση αναφοράς. Κατεστημένο λοιπόν είναι η καθεστηκυία τάξη. Είναι μια ομάδα ανθρώπων με πολιτική, κοινωνική και οικονομική ισχύ, η οποία ασκεί έλεγχο στις εξελίξεις. Χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων που αποτελούν το «κατεστημένο» είναι η μετά μανίας υποστήριξη στο «παραδοσιακά αποδεκτό» και η μετά μανία απόρριψη της κάθε αλλαγής, του κάθε τι νέου, εκτός και εάν -και μέχρις ότου- προσαρμόσουν τα δικά τους συμφέρονται σε αυτή την αλλαγή.

Πίσω λοιπόν στο Γιώργο Λιλλήκα.

Ένα. Η πολιτική διαδρομή του κ. Λιλλήκα δεν καταδεικνύει ότι αναζητούσε το «σπάσιμο του κατεστημένου», όπως αίφνης διατείνεται τώρα. Αντιθέτως η πολιτική του διαδρομή καταδεικνύει πως ο ίδιος ήταν μέρος του κατεστημένου, βολεμένος του «συστήματος της κλίκας». Εξού και ουδέποτε δεν μίλησε για σπάσιμο του κατεστημένου ενόσω απολάμβανε τη νομή της εξουσίας.

Δύο. Ο Γιώργος Λιλλήκας δεν είναι πρωτοστάτης της αλλαγής (χαρακτηριστικό που μισούν οι άνθρωποι του κατεστημένου), όπως παρουσιάζεται τώρα, αλλά πρωτοστάτης στον πολιτικό καιροσκοπισμό, κάτι που καταγράφεται από την μέχρι τώρα πορεία του. Εγκατέλειψε τον Βασιλείου για έδρα με το ΑΚΕΛ, εγκατέλειψε το ΑΚΕΛ για θέση στον Τάσσο, εγκατέλειψε το ΔΗΚΟ για ανεξάρτητη υποψηφιότητα, εγκατέλειψε την ΕΔΕΚ για χάριν δικού του κόμματος, το οποίο ίδρυσε χωρίς καν να αναμένει να δει εάν θα εκλεγόταν ο υιός του Τάσσου ή όχι στο ΔΗΚΟ (διότι αν δεχτούμε ότι μετά τον Τάσσο δεν συμφωνούσε με Καρογιάν, τότε λογικά κάποιος ένθερμος υποστηρικτής της πολιτικής Τάσσου θα ανέμενε δυο – τρεις μήνες για να ξεκαθαρίσει εάν ο υιός του Τάσσου θα ήταν ο νέος αρχηγός του ΔΗΚΟ, με τον οποίο δεν γίνεται να μην συμφωνείς αφού κατά πάσα πιθανότητα ο υιός δεν θα εγκαταλείψει τις θέσεις του πατρός).

Ερώτημα: Μπορεί κάποιος μέσα από μια τέτοια διαδρομή, να πείσει ότι τώρα, αιφνιδίως και ακαριαίως ως Μεσσίας εμφανίστηκε να σπάσει το κατεστημένο;

Είναι ή δεν είναι πολιτική κοροϊδία; Είναι ή δεν είναι η συνέχιση της καθεστηκυίας τάξης με άλλο περιτύλιγμα; Είναι ή δεν είναι μια προσπάθεια πολιτικής εξαπάτησης;

Καλή ψήφο…