Η Κύπρος για πρώτη φορά αποκηρύσσει το καταστροφικό Δόγμα Μακαρίου που προήγαγε και καλλιεργούσε τον «κυπριακό πολιτικό μπαγαμποντισμό» σε διεθνές επίπεδο και επιλέγει στρατόπεδο. «Σύμμαχοι μας είναι η Δύση. ΕΕ και ΗΠΑ». Να το αποδείξουν Αναστασιάδης και Κασουλίδης στο Αέριο και Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον να λάβουν πολύ σοβαρά υπόψη αυτή τη στροφή της Κύπρου…

ΓΡΑΦΕΙ Ο
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ
Η πολιτική ζωή διαχρονικά και παντού αποτελείται από μερικά απλά σημεία. Από τις πολιτικές υποσχέσεις, τις εξαγγελίες, τις πράξεις και ως τελικό στάδιο το «Δόγμα».

Τα πρώτα δύο, τις υποσχέσεις και τις εξαγγελίες, τις ζούμε καθημερινά στην Κύπρο. Ζούμε σπανιότερα τις πολιτικές πράξεις και ακόμη πιο σπάνια τις πράξεις που συνάδουν με τις πολιτικές υποσχέσεις και εξαγγελίες.

Κάπως έτσι λειτουργούν τα πράγματα, όχι μόνο στην Κύπρο αλλά παγκοσμίως. Η διαφορά μεταξύ των κρατών, ως προς τον «πολιτικό πολιτισμό» τους, είναι ακριβώς η αναλογία του πολιτικού λόγου με την πολιτική πράξη. Όσο τα δυο απέχουν μεταξύ τους ή αν θέλετε όσο χαμηλότερο είναι το ποσοστό μετουσίωσης λόγου σε πράξη, τόσο πιο απομακρυσμένο βρίσκεται ένα κράτος από τον ορθό πολιτικό πολιτισμό και την πολιτική ηθική.

Το «Δόγμα» στην Πολιτική, είναι κάτι το διαφορετικό. Για μπορέσει ο πολιτικός να προωθήσει μια συγκεκριμένη πολιτική και να την αναγάγει σε «Πολιτικό Δόγμα» απαιτεί πολιτικό ρίσκο, τόλμη, προσπάθεια, αποφασιστικότητα, συνέπεια, ξεκάθαρη στρατηγική και ξεκάθαρες αποφάσεις.

Η ανάγνωση και μόνο των επτά από τις πολλές προϋποθέσεις που απαιτεί μια Πολιτική να μετατραπεί σε Δόγμα γίνεται κατανοητό γιατί το «Πολιτικό Δόγμα» εμφανίζεται σπάνια στην πολιτική ζωή και ακόμη πιο σπάνια το «Δόγμα» αυτό πετυχαίνει τους στόχους για τους οποίους δημιουργήθηκε, μιας και απαιτεί ιδιαίτερη πολιτική μαεστρία και αριστοτεχνία.

Στην Κύπρο ζήσαμε έντονα δύο «Πολιτικά Δόγματα».

Το πρώτο, του Μακαρίου, το οποίο αφορούσε την πολιτική τοποθέτηση της Κύπρου στην διεθνή πολιτική σκακιέρα, όπου τότε μεταξύ Δύσης και Ρωσίας η Λευκωσία επέλεξε τους «Αδέσμευτους» και αργότερα –μέχρι σχεδόν και σήμερα- «παίζαμε» τους επιτήδειους ουδέτερους. Εκ των υστέρων διαφάνηκε πως το «Δόγμα» αυτό απέτυχε παταγωδώς, άφησε την Κύπρο εκτεθειμένη και αποτέλεσε και ένα από τους κύριους λόγους της καταστροφής του 1974.

Το δεύτερο επί Γλαύκου Κληρίδη, το οποίο αφορούσε τις σχέσεις Κύπρου – Ελλάδας και το οποίο αποτελείτο από δυο μέρη: Α. Το πολιτικό επίπεδο, Β. Το στρατιωτικό επίπεδο. Αν υποστηρίζαμε πως αυτό το Δόγμα πέτυχε και στα δύο σκέλη θα είμαστε εκτός πραγματικότητας. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Σε πολιτικό επίπεδο η σημαντικότερη στήριξη που έτυχε η Κύπρος από την Ελλάδα τότε ήταν η εμμονή της δεύτερης στην ένταξη μας στην ΕΕ απειλώντας ότι θα ασκούσε βέτο για τις υπόλοιπες υπό ένταξη χώρες. Χωρίς να γνωρίζουμε τι θα έπραττε η Αθήνα αν στην εξουσία βρισκόταν άλλος εκτός του Κληρίδη, πιστώνουμε τον Γλαύκο Κληρίδη ότι στο πολιτικό επίπεδο το «Δόγμα» του πέτυχε. Ως προς το στρατιωτικό σκέλος του δόγματος θα ήταν και αστείο αλλά και χάσιμο χώρου να επιχειρηματολογήσουμε γιατί το Στρατιωτικό Σκέλος του Δόγματος Κληρίδη απέτυχε οικτρά.

Δεν θα αναφερθούμε στο «Δόγμα Τρούμαν» το οποίο έλεγε πως οι ΗΠΑ υποστηρίζουν οικονομικά και στρατιωτικά χώρες (πχ Ελλάδα και Τουρκία) οι οποίες κινδυνεύουν από ένοπλες μειονότητες ή από εξωτερικές δυνάμεις (είδε ΕΣΣΔ).

Θα αναφερθούμε όμως σε ένα νέο Δόγμα που διαφαίνεται πίσω από τον πολιτικό λόγο της κυβέρνησης του ΔΗΣΥ.

Νίκος Αναστασιάδης και Ιωάννης Κασουλίδης εγκαινίασαν ένα νέο Δόγμα, το οποίο διέπεται από την ξεκάθαρη θέση πως «Σύμμαχοι μας είναι η Δύση. ΕΕ και ΗΠΑ». Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά της Κυπριακής Δημοκρατίας που μια κυβέρνηση διαφοροποιείται παντελώς και ξεκόβει κυριολεκτικά από το καταστροφικό Δόγμα Μακαρίου, το οποίο γέννησε τον «κυπριακό πολιτικό μπαγαμποντισμό» σε διεθνές επίπεδο και ήθελε την Κύπρο να μην ξεκαθαρίζει ποτέ της ποια βάρκα επιλέγει, αυτή της Δύσης ή της Ανατολής.

Η Κύπρος λοιπόν άλλαξε πορεία στην πολιτική της ως προς την Διεθνή Σκακιέρα. Ως προς την τοποθέτηση της και ως προς το ποιο παίκτη επιτέλους επιλέγει. Καθαρά και Ξάστερα, λένε Ανασταστιάδης και Κασουλίδης, ΕΕ και ΗΠΑ.

Το πολιτικό παιχνίδι αυτό, θα έχει συνέπειες. Προφανώς οι δυο πολιτικοί άνδρες αντιλαμβάνονται και έχουν προσμετρήσει τα αρνητικά και θετικά αυτής της πολιτικής τους απόφασης.

Καταληκτικά πρέπει να σημειωθούν δύο σημεία:

Πρώτον. Εάν Αναστασιάδης και Κασουλίδης όντως θέλουν να εφαρμόσουν αυτό το Δόγμα θα πρέπει να το αποδείξουν εμπράκτως στους Δυτικούς. Και καλύτερο πεδίο απόδειξης των προθέσεων τους δεν υπάρχει από το θέμα του Φυσικού Αερίου.

Δεύτερον. Αυτή η συνειδητή στροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτό το νέο «Δόγμα», πρέπει να γίνει ξεκάθαρο και κατανοητό στην ίδια την Δύση. ΗΠΑ, Βρετανία, ΕΕ. Και η Κύπρος να διασφαλίσει τα δικά της συμφέροντα μέσα σε αυτό το παιχνίδι. Άλλωστε το να τοποθετείς μια χώρα (η οποία μέχρι σήμερα ήταν επιτήδεια ουδέτερη) στην σφαίρα της Δύσης είναι πράξη με διεθνείς προεκτάσεις και καθόλου μα καθόλου ευκαταφρόνητο.

Υγ. Προσέξατε τι φράση χρησιμοποίησε ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ όταν συναντήθηκε με Ι. Κασουλίδη; «Στρατηγικός Εταίρος η Κύπρος για τις ΗΠΑ». Και δεν το είπε για πλάκα… (ΥΠΕΞ και δη των ΗΠΑ δεν λένε για πλάκα και μάλιστα δημόσια τέτοιες κουβέντες).