Το κύριο ερώτημα ήταν και είναι ποιος θα κάνει κουμάντο στην περιοχή με 350 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου. Ισραήλ ή Τουρκία; Οι μεγάλοι απάντησαν: «Τελ Αβίβ». Έφτασε ο καιρός να προχωρήσουμε και σε στρατιωτική συμφωνία με το Ισραήλ;  

 
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΣΑΓΓΑΡΗ

Κατά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο Σουλτάνος Ιμπραήμ διέταξε τον στόλο του να επιτεθεί στο χριστιανικό νησί της Μάλτας. Ο υπεύθυνος ναύαρχος, φοβούμενος ότι μια τέτοια κίνηση θα ήταν καταστροφική, κατά τη διάρκεια της σύσκεψης με τους συμβούλους του μέσα στο καράβι και ανοίγοντας τους χάρτες στο γραφείο του καπετάνιου, τοποθέτησε το κερί πάνω στον χάρτη δίπλα από τη Μάλτα, η οποία με την πάροδο κάποιων λεπτών καλύφτηκε από το κερί που έσταζε. Τότε ο ναύαρχος απευθυνόμενος στους συμβούλους και πλοιάρχους του, τους είπε: «Malta yok», εννοώντας φυσικά πως «η Μάλτα δεν υπάρχει».

Η ιστορία αυτή ήρθε στην επικαιρότητα μετά και τις επί δεκαπενθημέρου και πλέον έντονες απειλές της Άγκυρας ότι δεν θα επιτρέψει ποτέ στην Κυπριακή Δημοκρατία να προχωρήσει προς γεώτρηση στο οικόπεδο «Αφροδίτη». Οι απειλές και οι τόνοι ήταν τέτοιοι που οι πάντες θορυβήθηκαν και ανησύχησαν. Και για να είμαστε απολύτως ορθοί, η ανησυχία προερχόταν λόγω της εμπλοκής του Ισραήλ στο όλο ζήτημα και όχι γιατί η Τουρκία απειλούσε την Κύπρο.

Στην Ανατολική Μεσόγειο εδώ και χρόνια παίζεται ένα χοντρό παιχνίδι γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών συμφερόντων. Το Αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο εκτιμά ότι στο τρίγωνο Αιγύπτου, Ισραήλ, Κύπρου υπάρχουν αποθέματα σε φυσικό αέριο που αγγίζουν τα 350 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια και ένα σημαντικό μέρος των αποθεμάτων αυτών εκτιμάται ότι βρίσκεται εντός της κυπριακής ΑΟΖ. Παράλληλα, εκτιμήσεις υπάρχουν και για πετρέλαιο.

Η δε επιβεβαίωση της ύπαρξης τεραστίων ποσοτήτων φυσικού αερίου στην περιοχή (επιβεβαίωση με την εξεύρεση οκτώ τρισεκατομμυρίων κυβικών ποδιών φυσικού αερίου στα οικόπεδα του Ισραήλ «Tamar» και «Dalit» όπως και με την εξεύρεση 16 τρισεκατομμυρίων κυβικών ποδιών φυσικού αερίου στο γειτονικό οικόπεδο της «Αφροδίτης», το «Leviathan»), ενισχύει και αυξάνει την σημαντικότητα της όλης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. 

Συνεπεία τούτων τα δύο κεφαλαιώδη ερωτήματα που εγείρονται είναι:  

• Πρώτον, ποιος θα ελέγχει τα ενεργειακά αποθέματα στην Ανατολική Μεσόγειο;
• Δεύτερον, ποιος θα εκμεταλλεύεται τα ενεργειακά αποθέματα;

 Η διεθνής κοινότητα εν πολλοίς έδωσε την απάντηση. Την περιοχή «ΔΕΝ» πρέπει να την ελέγχει η Άγκυρα, αλλά μπορεί να την ελέγχει το Τελ Αβίβ. Με άλλα λόγια μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ, οι «μεγάλοι» προτίμησαν το δεύτερο. Άλλωστε, τα συμφέροντα όλων (Ε.Ε., Μόσχας και Ουάσινγκτον) βρέθηκαν στο καλάθι των Ισραήλ, Ελλάδας και Κύπρου, παρά στο «τρύπιο» καλάθι του Ερντογάν, του οποίου η νέα πολιτική κατεύθυνση αμφισβητείται πλέον δημοσίως από πολλούς Δυτικούς πολιτικούς αναλυτές και παράλληλα προκαλεί δυσφορία σε πολλούς Δυτικούς ηγέτες.

Την Κυπριακή Δημοκρατία θα πρέπει πλέον να την απασχολούν δύο ζητήματα:

1. Κατά πόσο μερίμνησε ή ενεργεί έτσι ώστε όλοι οι δυνατοί παίκτες να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους μέσα στην περιοχή, και,
2. Κατά πόσο έχει διάθεση να ενισχύσει ακόμη περαιτέρω τη συνεργασία της με το Ισραήλ

 Δηλαδή, αναφορικά με το πρώτο και κατά πόσο όλοι οι δυνατοί παίκτες έχουν διασφαλίσει τα συμφέροντά τους στην περιοχή, πρέπει να σημειωθεί πως ενώ οι ΗΠΑ έχουν πάρει ήδη μερίδιο (μέσω των αμερικανικών συμφερόντων εταιρείας Noble), ενώ η Μόσχα έχει λάβει διαβεβαιώσεις ότι θα βρίσκεται στην περιοχή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μέσω της κρατικής της εταιρείας Gazprom, ενώ η Ε.Ε. βολεύεται με τη διάνοιξη μιας άλλης εναλλακτικής ενεργειακής πηγής, που ενδεχομένως θα της λύσει τα χέρια από το ρωσικό μονοπώλιο, ο τέταρτος παίχτης έμεινε απ’ έξω. Και δεν είναι άλλος από το Λονδίνο, το οποίο όχι μόνο έμεινε χωρίς ρόλο στο παιχνίδι που παίζεται τον τελευταίο καιρό, αλλά παράλληλα η «δική» του εταιρεία ή καλύτερα η κατά μεγάλο ποσοστό βρετανικών συμφερόντων Shell έχει εξοστρακιστεί. Και δημιουργείται το ερώτημα: Αν με τη Μόσχα βρισκόμαστε σε συνεχή επαφή και της μοιράζουμε διαβεβαιώσεις, μήπως δεν θα έπρεπε να κάναμε το ίδιο και με το Λονδίνο;

 Αναφορικά τώρα με το δεύτερο, ως προς το κατά πόσο, δηλαδή, η Λευκωσία έχει διάθεση για περαιτέρω ενίσχυση με το Ισραήλ, και δεδομένου ότι η Αθήνα προχώρησε σε στρατιωτική συμφωνία με το Τελ Αβίβ, στο οποίο μάλιστα επέτρεψε να χρησιμοποιεί τις ναυτικές και αεροπορικές βάσεις της, μήπως είναι καιρός και η Λευκωσία να προχωρήσει σε μία παρόμοια συμφωνία με το Ισραήλ; Να υπογράψει μία στρατιωτική συμφωνία και να ανοίξει τις όποιες ναυτικές και αεροπορικές της υποδομές στις δυνάμεις του Τελ Αβίβ;

(Δημοσιεύθηκε στην “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” Κύπρου, 18/09/11)